De eindklassering was overigens exact hetzelfde als een jaar eerder: wederom 27e. De wedstrijd was dus een stuk sterker bezet, want vorig jaar zou mijn tijd een top-10 klassering hebben opgeleverd. De NTB had de wedstrijd in Heerenveen echter een tijdje terug ook aangewezen als kwalificatiewedstrijd voor het WK in Rotterdam, later dit jaar in september. Toen had ik me al lang en breed aangemeld voor deze wedstrijd, dus voor mij was het niet de reden om mee te doen in Heerenveen. Ik wilde gewoon een leuke wedstrijd draaien in Friesland. Net als met Hawaii heb ik ook geen enkele interesse om aan een WK mee te doen. Omdat het in Nederland is heb ik uit nieuwsgierigheid nog wel even gekeken, maar het inschrijfgeld bedraagt € 345.-. Pardon? Voor een OD? Daarnaast is de start om 07:30 (!?!) en moet de fiets de dag ervoor worden ingecheckt, dus er komt ook nog een overnachting bij. Kortom, allemaal ingrediënten om het extra aantrekkelijk te maken om hier aan mee te willen doen. Nee dus, laat mij maar lekker mijn eigen wedstrijdjes uitkiezen. En als de keus is tussen een "WK" in Rotterdam met zwemmen in de Maas en starten om 07:30 met 1 overnachting, of een maand later meedoen aan een halve triathlon op Mallorca met zwemmen in de Middellandse Zee, met een half weekje all inclusive, dan is de keuze snel gemaakt.
Een uurtje voor de start arriveer ik in Heerenveen, parkeer de auto en begeef me naar de aanmelding. Na het in ontvangst nemen van de startspullen en het suikerbrood heb ik de buit al binnen. Het fietsparcours was iets gewijzigd ten opzichte van voorgaande jaren, maar echt tijd om het te verkennen was er niet meer. Dus maar rustig aan gedaan en de wisselzone ingericht. Ik was vooral benieuwd naar het zwemmen, want deze winter heb ik niet echt veel zwemmeters gemaakt. Verder was ik benieuwd hoe het nieuwe wetsuit zou bevallen: ik heb na ruim zeven jaar afscheid genomen van mijn Foor 3.5 en heb een Sailfish Attack aangeschaft.
Als om 13:00 het startschot valt denk ik een mooie uitgangspositie te hebben, direct achter Martijn Schutteman van Argo. Maar het is meteen vechten in het water en ik word van twee kanten ingesloten. In het troebele water zie ik geen moer en al snel schakel ik over naar schoolslag. Mijn ademhaling is volledig van slag en ik moet lucht en zicht hebben. Zo zwem ik in schoolslag naar de eerste boei en verlies daar zeker een minuut mee. Als die boei gerond is probeer ik maar weer terug in crawl. Echt lekker gaat dat aanvankelijk niet. Het water is koud. En daardoor heb ik moeite met het uitademen onder water. De neiging is om toch terug te gaan naar schoolslag, maar ik kan me beheersen.
Omdat ik nu meer ruimte heb kan ik me focussen op een goede slag. En langzaam maar zeker begint de schwung er in te komen. Pas in mijn tweede rondje kom ik op dreef en begin weer mensen in te halen. Zo schuif ik op naar voren in het veld en in de derde en laatste ronde weet ik, vlak voor het uitgaan van het water, aansluiting te krijgen met een grote groep zwemmers van een man of 11. Dat zijn de nummers 40 tot en met 51, dus ik kom als 51e uit het water in een tijd van 26’25”. Dat is tweeëneenhalve minuut sneller dan vorig jaar. Dus zeker tevreden mee, omgerekend 08’48” per 500 meter. Maar onlangs zwom ik op de training 07’39” over diezelfde 500. Dus, zeker in het licht van dat schoolslag zwemmen in de eerste ronde, had ik hier nog minstens een minuut sneller verwacht en misschien wel twee.
De wissel. Ik ren naar mijn plek, heb de wetsuit snel uit totdat ik bij mijn enkels kom. Denk je dat ik dat pak uitkrijg? No way. Het gaat niet over mijn enkels. Na enkele keren proberen heb ik mijn linkerenkel bevrijd. Maar ik wil niet te gek doen en meteen bij de eerste wedstrijd mijn nieuwe wetsuit beschadigen. Dus ook bij de tweede enkel ga ik enigszins voorzichtig te werk. Omdat de eerste wissel bij de fietstijd in zit is het effect terug te zien in mijn fietstijd: mannen die op papier een minuut snellere fietstijd hebben dan ik, klokken allemaal langzamere rondetijden. Behalve die eerste ronde. Daar verlies ik meer dan een minuut op diezelfde atleten. De wissel. Dus ook daar laat ik, na het zwemmen, een ruime minuut liggen. Als ik eenmaal de fiets op kan zit ik ook snel in de pedalen en kan het oprapen beginnen. Het stuk door De Knipe verdient geen schoonheidsprijs. Er is een of andere tractorpullingwedstrijd en we moeten langs een haag van pionnen, waar een inhaalverbod geldt (of eigenlijk min of meer onmogelijk is vanwege de breedte). Ook dat kost iedere ronde tijd. Maar ja, beter dit dan dat de wedstrijd niet door kan gaan.
Ik merk dat ik minder gas kan geven dan voorgaande jaren. Niet getraind. Wel een goed basisniveau, waarmee ik een acceptabele snelheid kan halen, maar de echte power ontbreekt. Ook voel ik de Hel van Twente nog in de benen die ik de woensdag ervoor heb gefietst: 171.6 kilometer met een gemiddelde van 34.2. Ook niet de beste voorbereiding voor een OD, maar zoals gezegd, alles in dienst van Luxembourg. En het tempo dat ik hier ontwikkel is prima en hard genoeg en ook goed vol te houden over 90 kilometer. Het gaat lekker en ik focus me alvast op het lopen. Ook daar wil ik straks constant kunnen lopen dus ik probeer mezelf te temperen om fit aan het lopen te kunnen beginnen.
Als ik na vier rondjes de fiets afstap zie ik al dat ik ongeveer een minuutje langzamer zuivere fietstijd heb dan vorig jaar. Maar per saldo ben ik dus wel sneller na twee onderdelen. En nu komt het lopen, waar ik vorig jaar na twee rondjes moest passen vanwege achillespeesproblemen. Uiteindelijk toen wel uitgelopen, maar veel moeten wandelen. Nu heb ik meteen een lekker ritme te pakken. Het tempo dat ik wil lopen op een halve. Ik haal nog meer mensen in, maar word tijdens de run ook een paar keer ingehaald. Geen idee op welke plek ik loop, ik ben meer met de tijd bezig. Ik zie dat ik ongeveer 07’30” per rondje loop en als ik de tussentijden op de finishklok zie dan moet dat net gaan lukken.
Bij het ingaan van de laatste ronde zit ik op 2h02’23” en dan moet ik dus nog een volle ronde. Dat wordt dus net wel of net niet. Ik probeer op het vlakke stuk nog wat te versnellen, maar op de bultjes achterop het parcours moet ik weer even in tempo terug. Dan het laatste stuk richting finish. Ik zie de klok op 2h09’50” springen. Nog even versnellen en ik passeer de mat op het moment dat de klok van 2h09’58” op 2h09’59” springt. Gelukt! Achteraf blijkt Mylaps mij er nog twee tellen bij aan te hebben gelapt en ben ik op 2h10’01” uitgekomen… Maar goed, eigenlijk precies op de doelstelling dus!
En zowaar blijk ik ook nog 5e te zijn geworden in mijn leeftijdscategorie M45, waardoor ik me officieus heb gekwalificeerd voor het WK in Rotterdam. Officieus zeg ik, want zoals eerder aangegeven heb ik de keus gemaakt om daar niet te willen starten en heb me dus bij de NTB ook niet aangemeld als gegadigde voor een slot. Daar mag iemand anders blij mee worden.