Ik moet zeggen, wonden in het gezicht herstellen wonderbaarlijk snel. Na twee weken waren de meeste wonden eigenlijk wel geheeld en was er weinig te zien in mijn aangezicht. De binnenkant was er echter erger aan toe. Toch een behoorlijke hersenschudding gehad en dat kon ik merken toen ik na anderhalve week weer voor het eerst aan het werk wilde. Ik was tegen half drie bekaf en betrapte me erop dat ik af en toe gewoon wat naar buiten zat te staren. Dus toch nog even rustig aan gedaan.
De ergste reparatiewerkzaamheden moesten worden verricht aan mijn tanden, waarvan er twee waren afgebroken. Inmiddels ben ik vier tandartsbezoeken verder en is 1 tand nu gefixt. Bij het laatste bezoek bleken echter dat door de klap nog twee tanden het niet hadden overleefd, dus ik mag volgende week nog een keer op herhaling voor een volgende wortelkanaalbehandeling. Hopelijk heb ik daarna alle ellende gehad.
Mijn knie was ook behoorlijk opgezwollen. Alsof er een tennisbal bij in zat. Misschien een goede tip voor op de tennisbaan om daar de reservebal op te slaan, maar voor hardlopers niet echt handig. Deze week heb ik een echo laten maken en daaruit bleek dat ik geen permanente schade aan de knie heb opgelopen. Op dit moment is de zwelling ook zo goed als verdwenen, de laatste restanten van vochtophoping.
Ik heb dus de training zondag voorzichtig weer opgepakt en ben even richting Ikea gelopen om daar de Woolderesloop te bekijken. Dat ging eigenlijk best wel aardig, alleen toch iets te veel gedaan ben ik bang. Op een gegeven moment (tussen kilometer zeven en negen) met Arnold meegelopen, dat ging best goed. Arnold zat nog in de nasleep van de Dree Dolle Daag'n en liep iets minder hard dan hij zelf gewend was, maar kwam desalniettemin toch nog op 37'56" uit. Als ik dat tempo al weer een beetje aan kan heb ik in de afgelopen vijf weken niet al te veel achterstand opgelopen. Dacht ik. Want dinsdag liep ik weer, een duurloop van 10 kilometer, en o o o wat een spierpijn. Dat heb ik in tijden niet meer gehad, geen idee dat die spieren daar zaten. Dus de komende weken blijven in het teken staan van herstel, conditie weer opbouwen en kracht opdoen en daarbij niets forceren. Die vervelende kuitblessure van vlak voor het ongeluk staat me nog scherp voor de geest.
Geluk bij een ongeluk: door dat nare gladde weer is de laatste wedstrijd in de Gelders-Overijsselse Crosscompetitie ook afgelast. Ik heb nog geen officiële bevestiging gehad, maar volgens mij betekent dat dat de stand na vier wedstrijden definitief is en dat ik dus het zilver in deze competitie heb gepakt. Toch nog een succesje!
Verder heb ik zelf alle wedstrijden geannuleerd voorlopig, inclusief de NK cross in Hellendoorn op 6 maart. Deze komt voor mij te vroeg. Ik hoop wel weer tijdig fit te zijn, of in ieder geval weer een beetje op niveau te kunnen sporten, eind volgende maand. De eerste wedstrijd die ik dan voor ogen heb is de wintertriathlon Twente, waar ik met mijn vader een duo ga vormen: ik lopen en fietsen, mijn vader schaatsen. En dat onder de veelzeggende naam "Harrie en de Rekels". Daarna zal ik proberen mijn pijlen te richten op de Halve Marathon van Enschede. Indien mogelijk nog steeds met een tijd van 1.17-1.18 voor ogen, als dat niet haalbaar blijkt te zijn ga ik eerst het vizier maar eens op 1.20 richten. Belangrijkste is om blessurevrij te blijven, het seizoen is nog langer dan die wedstrijd.
Bij het vorige verslag stond nog een vrolijke carnavalsfoto van het Kapellenfestival; voor de volledigheid hierbij nog een fotootje daags na mijn onzachte aanraking met het asfalt, toen ik net terug was uit het ziekenhuis:
Iedereen bedankt voor de steunbetuigingen en ik hoop jullie weer snel te kunnen begroeten bij een training of wedstrijd. Dat het alsnog een goed jaar mag worden!