Met die looptienkamp nog in de benen had ik ook niet echt hoogstaande verwachtingen. Vooraf had ik me ten doel gesteld om de wedstrijd op dezelfde intensiteit te doen als de halve Ironman, dus met reserve. Daarnaast was ik erg nieuwsgierig naar wat ik zou zwemmen. Want ik ga dan wel goed vooruit op dat onderdeel, de tijden die ik realiseer zijn vaak met wetsuit aan. Ditmaal was er geen ontkomen aan: alleen in trisuit, in een 25-meter bad. Overigens niet in mijn reguliere sponsortrisuit, want dat zat in de was. Waarvoor excuses richting mijn zeer gewaardeerde sponsoren. Nu in mijn Spaanse trisuit de wedstrijd een internationaal tintje gegeven.
Ik mocht om 10 uur van start, in de derde serie. Alle echt snelle mannen zaten een serie na mij in serie vier, dus het zou in ieder geval leuk zijn om te proberen mijn serie te winnen. Daarbij had ik een tijd van rond de twee uur in mijn hoofd. Na even te hebben aangemoedigd bij de serie voor mij mogen we dan het water in. Ik kies de voorlaatste baan, helemaal niet handig eigenlijk want dan moet je verder lopen. Maar goed. Na even wat inzwemmen besluit ik maar de stoute schoenen aan te trekken en gewoon het initiatief te nemen in mijn baan. Zo erg is mijn zelfvertrouwen al gegroeid met zwemmen: ik durf op kop te zwemmen vanaf het begin.
Naast mij zwemt nog iemand en die keert iets sneller. Mooi, dan kan ik proberen de voeten te pakken. Maar deze zwemt toch echt wel iets sneller en ik besluit gewoon “lekker” te zwemmen zonder echt full force te gaan. De andere vier zwemmers in de baan zijn wel meteen gelost en zo zwem ik als tweede in mijn baan. Haha, wie had dat ooit gedacht twee-drie jaar geleden! De tellers vertrouw ik niet helemaal en ik tel mijn baantjes netjes mee, maar als ik na twaalf banen het viertal voor me voor de eerste keer inhaal raak ik de tel kwijt. Toch maar op de banentellers vertrouwen dan. Plus die ene die voor me zwemt. Als die eruit mag, mag ik er daarna ook uit.
Uiteindelijk haal ik dat groepje nog twee keer in en de zwemmer voor mij haalt mij een keertje in. Daarna pik ik nog weer even aan en als hij eruit klimt moet ik dus nog een keer op en neer. Dat wordt ook netjes aangegeven en ik zwem in mijn laatste 50 meter weer achterop dat groepje van vier. Op de laatste 25 meter heft het niet zoveel zin meer om er nog weer voorbij te gaan, dus ik doe even rustig aan en klim na 17’25” op de kant. Dat is een tijd waar ik drie jaar geleden met wetsuit nog niet aan kwam. Maar goed, de officiële tijd wordt pas geklokt in het parc fermé, want daar ligt de tijdsregistratiemat. Dus eerst badmuts af en inleveren, dan langs het zwembad, om de glijbaan, het zwembad uit en dan het hele stuk langs het voetbalveld naar het parc fermé. Daar kom ik dan na 19’05” binnen.
Ik maak een snelle wissel en begeef me op het fietsparcours. Ik voel meteen die looptienkamp van een week eerder. De baantraining op donderdag ging lekker, maar ook toen voelde ik de zware benen. Ik krijg de trappers niet lekker rond. Een a twee versnellingen lichter dan normaal moet ik trappen. Of het is gebrek aan training, want het aantal fietskilometers dat ik maak is nou niet bepaald veel. Het is niet anders. Ik probeer een lekker ritme te pakken en weet toch mensen voor me op te rollen. In een wat minder hoog tempo dan normaal, maar nog steeds goed genoeg lijkt het. Achteraf scheelt het 1-2 kilometer per uur gemiddeld: ik kom nu op 39.2 uit waar ik normaal op een kwart 40.5 of harder fiets. Anderhalf tot twee minuten lever ik daar mee in.
Ik weet de 40 kilometer fietsen net binnen het uur af te leggen, 59’56” noteer ik. Daarmee ben ik na 1 uur en 20 minuten weer terug in het parc fermé. Als tweede zie ik: als ik binnen kom is net de koploopster, oud-wedstrijdzwemster Rieneke Terink, het loopparcours opgegaan. Ik trek sokken aan en ga veters strikken, in de voorbereiding op Luxemburg een bewuste keus. Goed zittend schoeisel, geen blaren en even een rustmoment. Daar verlies ik wel wat tijd mee, maar die is straks op de halve te verwaarlozen. In deze kwart kost het me achteraf waarschijnlijk drie plekken.
Ik pak een lekker looptempo en mijn bedoeling was om de wedstrijd nu relaxed uit te lopen. Maar met een dame die in zicht voor me loopt wil ik toch nog wel even mijn best doen om de serie te winnen. Daarbij is het aardig warm geworden, maar ik denk terug aan de tien kilometer een week eerder in het FBK stadion. Toen was het warmer. En dat degelijke tempo moet ik ook hier op kunnen brengen. Dat lukt. Na een kilometer of drie heb ik Rieneke ingehaald en neem de leiding over. In de tweede loopronde weet ik het tempo dan nog even wat op te voeren en na 44’06” over ruim 10,5 kilometer (10 kilometer tijd 41’48”) passeer ik dan de finish na 2h05’02”.
Die tijd valt me dus wat tegen, maar wordt veroorzaakt door de lange wisselzone na het zwemmen (+ 1’30”) mijn mindere fietsen (+ 1’30”) en het langere loopparcours (+2’00”). Dus die streeftijd van 2 uur was zo gek nog niet. Gewoon een erg goede en degelijke wedstrijd gedraaid en tijdelijk ben ik de snelste, want ik win mijn serie. Daarna komen de echt snelle mannen natuurlijk nog, dus heel lang blijf ik niet de snelste. Maar uiteindelijk zijn er maar negen man sneller in de laatste serie, dus een top-10 klassering overall, en 4e M40. En zoals gezegd zaten de nummers zeven tot en met negen minder dan een minuut voor me, dus met een “normale” wissel in T2 had dat nog een paar plekjes kunnen schelen.
Het was weer een mooie sportochtend in ieder geval en Hengelo heeft de zaakjes goed voor elkaar.
Uitslagen Kwart Triathlon Hengelo Gld: