Want na drie dagen in bed, waarbij zeer frequent het toilet moest worden opgezocht, was volle bak een cross gaan lopen natuurlijk niet verantwoord. Jammer, want ik voelde me super. Op de dag voor kerst nog een prachtige toertocht gereden in Denekamp, beide kerstdagen goed kunnen lopen. Voor het eerst sinds jaren voelde ik me weer topfit rond de jaarwisseling.
(foto: RTC Denekamp)
Tot de derde kerstdag. ’s Avonds gingen we gourmetten, Janneke lag ziek op bed met buikgriep. Niks aan de hand zou je zeggen. De volgende dag met de kinderen naar de bioscoop, een fantastisch leuke film met ze gekeken, Ferdinand. Maar eenmaal thuis begon de maag op te spelen. Niet veel later was het hommeles. En lag ik tot en met de 30e december plat. Waarbij ik aan twee kanten kon plassen.
Die avond van de 30e lukte het wel om voor het eerst weer wat te eten. En dit binnen te houden. De ochtend van de 31e voelde ik me zienderogen beter. Een blik op de weegschaal leerde wel dat ik bijna vier kilo lichter was. Wat te doen? Ik stond ingeschreven voor de Oudejaarscross, maar die hard te gaan lopen vond ik niet verantwoord. Als ik thuis zou blijven zou ik een uurtje rustig willen hardlopen. Waarom dat dan niet in het Nijreesbos? Enige verschil is dat ik een startnummer opgespeld krijg, maar dat is dan alleen voor de bühne.
Bij de eerste bocht na de start gaan al meteen de eersten onderuit op het gladde parcours. Ik loop lekker helemaal achteraan, maar dat tempo ligt zelfs lager dan mijn rustige duurlooptempo. Dus ik begin toch maar voorzichtig mensen in te halen. Het tempo komt niet boven de 10 km/h uit, Maar al in de eerste ronde hebben een aantal mensen zich flink vergaloppeerd op de zwaarte van het parcours. Ik haal steeds meer mensen in met mijn duurloopje.
In de tweede ronde kom ik lekker relaxed weer het bos in als Patrick Scholing, altijd goed voor schitterende hardloopplaatjes, mij voor de lens krijgt. “Waar ben je mee bezig?” roept hij hardop. In het voorbijgaan leg ik de situatie uit. Ook bij de eerste doorkomst van de finish leidde het bij trainer Herman Moelard en oud-sponsor Han Vaalt tot rare gezichten. Ja, ik trek soms mijn eigen plan. Maar uiteindelijk kom ik wel op mijn beoogde doel uit. En voor vandaag is dat doel: luisteren naar mijn lichaam.
In die tweede ronde word ik al ingehaald door de eerste lopers. Veel eerder dan ik had gedacht, maar het rondje is natuurlijk ook maar 2,5 kilometer. De derde ronde haal ik oud-Sisuclubgenoot Rik Hardon in, die aan het inlopen is voor de 5 kilometer. Samen lopen we die derde ronde, gezellig keuvelend, en ondertussen rekening houdend met snelle lopers die al aan hun laatste ronde bezig zijn.
Bij de finish neem ik nog de verkeerde afslag, ik lijk te gaan finishen. Niet opgemerkt dat nog een rondje rechts was en finishen links. Ik duik onder het lint door en ga voor nog een rondje. Het mooiste is dat mijn maag niet een keer protesteert. Dus ik lijk echt weer aan de beterende hand. De cross gaat dan ook echt lekker als duurloop. Hartslagje ligt wel hoger dan gebruikelijk bij dit tempo, maar dat zal enerzijds te maken hebben met niet 100% fit zijn en anderzijds met de zwaarte van het parcours. Uiteindelijk bereik ik na 1h05’22” de finish. Precies wat ik wilde: een duurloop van ongeveer een uur. Toch nog het jaar traditioneel kunnen afsluiten.
In het totale veld eindig ik toch nog als 76e overall, dus ik laat toch nog zo’n 30 man achter me.