PALMA DE MALLORCA – Begin april stond de jaarlijkse fietsstage naar Mallorca op het programma. Alweer voor de 8e keer togen mijn vader en ik naar dit doorgaans zo zonnige Balearische eiland. Met dat zonnige viel het dit keer wat tegen, qua training stond het dit keer in de voorbereiding van de Ironman 70.3, een aantal weken later op hetzelfde eiland. Zodoende reden we een flink aantal kilometers – 800 - en keerden voor de verandering eens ziekjes terug.
De fietsstages naar Mallorca zijn inmiddels een jaarlijks terugkerend fenomeen. In 2007 vroeg mijn vader me voor het eerst of ik zin had om mee te gaan fietsen op Mallorca. Leuk idee, maar eenmaal daar werd ik goed geconfronteerd met mijn conditionele achterstand. Het zaadje was echter geplant! Een jaar later bij onze tweede trip was het conditioneel niet veel beter gesteld en ik nam me voor dat ik bij een volgende gelegenheid op Mallorca topfit zou zijn. Ik ging vanaf de zomer van 2008 dan ook hard in training om mijn vader in september van dat jaar nog eens mee te nemen naar Mallorca, om te laten zien dat ik het echt nog wel kon. En zo is mijn vader indirect verantwoordelijk voor mijn sportieve revival sinds 2008: ik verloor 20 kilo, ging weer serieus in training en meldde me aan bij de triathlonvereniging in Borne. Een jaar later waren de eerste podiumplaatsen een feit, maar nog belangrijker: ik had het plezier in de sport terug gevonden!
Vorige jaren reden we altijd mee met JdR Cycling, wat ontzettend goed bevallen was: goede en professionele organisatie, met aandacht voor de klant. Dit jaar hadden we echter besloten om zelf iets te boeken en de eigen fiets mee te nemen. Het te volgen programma van Frank Heldoorn leende zich hier natuurlijk ook bij uitstek voor, en na zeven eerdere gelegenheden denken wij de meeste weggetjes inmiddels ook wel te kennen. Daarom streken we neer in Grupotel Orient, een prima hotel dat lekker dicht bij de aanrijroutes richting binnenland ligt.
De fietsstages naar Mallorca zijn inmiddels een jaarlijks terugkerend fenomeen. In 2007 vroeg mijn vader me voor het eerst of ik zin had om mee te gaan fietsen op Mallorca. Leuk idee, maar eenmaal daar werd ik goed geconfronteerd met mijn conditionele achterstand. Het zaadje was echter geplant! Een jaar later bij onze tweede trip was het conditioneel niet veel beter gesteld en ik nam me voor dat ik bij een volgende gelegenheid op Mallorca topfit zou zijn. Ik ging vanaf de zomer van 2008 dan ook hard in training om mijn vader in september van dat jaar nog eens mee te nemen naar Mallorca, om te laten zien dat ik het echt nog wel kon. En zo is mijn vader indirect verantwoordelijk voor mijn sportieve revival sinds 2008: ik verloor 20 kilo, ging weer serieus in training en meldde me aan bij de triathlonvereniging in Borne. Een jaar later waren de eerste podiumplaatsen een feit, maar nog belangrijker: ik had het plezier in de sport terug gevonden!
Vorige jaren reden we altijd mee met JdR Cycling, wat ontzettend goed bevallen was: goede en professionele organisatie, met aandacht voor de klant. Dit jaar hadden we echter besloten om zelf iets te boeken en de eigen fiets mee te nemen. Het te volgen programma van Frank Heldoorn leende zich hier natuurlijk ook bij uitstek voor, en na zeven eerdere gelegenheden denken wij de meeste weggetjes inmiddels ook wel te kennen. Daarom streken we neer in Grupotel Orient, een prima hotel dat lekker dicht bij de aanrijroutes richting binnenland ligt.
Uitzicht vanuit onze hotelkamer in Grupotel Orient, vlak na aankomst
Dag 1: 09-04 Aankomst en inrijden
We vlogen al vroeg, met Air Berlin dit keer, vanaf Münster-Osnabrück. Aankomst op tweede paasdag in hotel Orient was rond 08:00 uur ’s ochtends en we konden meteen aan het ontbijt. Daarna naar de hotelkamer en wat gemiste slaap inhalen, want we waren rond half twee vertrokken en je slaat dus al snel een hele nacht over. Daarna was het tijd om de fietsen te monteren, het fietspak aan te trekken en het eiland voor het eerst op de eigen fiets te verkennen. Op het schema stond drie uurtjes infietsen, dus we opteerden voor een niet te zware rit: door de binnenlanden richting Llucmajor en dan naar het haventje van Sa Rapita. Daarna reden we langs de lange kustweg terug en via een extra lusje Sa Torre kwamen we na 84.5 kilometer in iets minder dan drie uur terug bij het hotel. Lekker ritje met bijna 30 gemiddeld, de benen zijn losgereden! Daarna mocht ik ook nog even drie kwartier de benen loslopen en was ook dat onderdeel getraind.
Mijn vader tijdens de eerste rit in het gesponsorde shirt van zijn oude en mijn huidige werkgever, PANalytical
We vlogen al vroeg, met Air Berlin dit keer, vanaf Münster-Osnabrück. Aankomst op tweede paasdag in hotel Orient was rond 08:00 uur ’s ochtends en we konden meteen aan het ontbijt. Daarna naar de hotelkamer en wat gemiste slaap inhalen, want we waren rond half twee vertrokken en je slaat dus al snel een hele nacht over. Daarna was het tijd om de fietsen te monteren, het fietspak aan te trekken en het eiland voor het eerst op de eigen fiets te verkennen. Op het schema stond drie uurtjes infietsen, dus we opteerden voor een niet te zware rit: door de binnenlanden richting Llucmajor en dan naar het haventje van Sa Rapita. Daarna reden we langs de lange kustweg terug en via een extra lusje Sa Torre kwamen we na 84.5 kilometer in iets minder dan drie uur terug bij het hotel. Lekker ritje met bijna 30 gemiddeld, de benen zijn losgereden! Daarna mocht ik ook nog even drie kwartier de benen loslopen en was ook dat onderdeel getraind.
Mijn vader tijdens de eerste rit in het gesponsorde shirt van zijn oude en mijn huidige werkgever, PANalytical
Dag 2: 10-04 Orient in de regen
Deze fietsstage was ik met name benieuwd naar mijn verzetten, met 52-42-30 voor en 12-21 achter. Een mooie test deze week om te kijken welke kransjes ik nodig zou hebben bergop. Zeker met de IM70.3 in het verschiet belangrijk om te weten of ik met de huidige set tandwielen het ga redden of niet. Deze dag was het al wat frisser en na het ontbijt fietsen mijn vader en ik richting Buyola, we hebben de rit naar Orient op het programma gezet. In het plaatsje S’Aranjassa rijden we achterop bij de speedgroep van Fred Rompelberg. Ik herken twee Belgen uit ons hotel, Bob en Dimitri, maar ook ontwaar ik een OWC-wielershirt, alsmede een shirtje van DSTV Aloha. Heee dat lijkt clubgenoot Roland de Haan wel! En jawel, het is Roland. Samen met zijn broer Martin, Dannis Brouwer en eveneens TCT-clubgenote Karin Truijen is hij ook neergestreken op dit mooie fietseiland. En ook zij gaan richting Orient, dus we sluiten aan bij de speedgroep van Rompelberg. Er wordt goed tempo gereden en eenmaal in Bunyola wordt het sein vrijgegeven voor vrij rijden in de klim. Belg Bob is er met zijn iele postuur snel vandoor, met voorrijder Tom in zijn kielzog. Ik rijd een lekker constant tempo en lig derde, met een drietal mannen aan mijn wiel. Niet lang daarna komt de tweede Belg, Dimitri, ons voorbij. Ik besluit mee te gaan en achter mij ontploft het. Niet veel verder moet ik even een gaatje laten en ik pas even. Het gat wordt echter niet veel groter dan 50 meter. Achter mij komt Dannis Brouwer nog terug en als vierde en vijfde passeren we de top, kort daarop gevolgd door Roland, die aan een inhaalslag bezig was van achteruit. Het volgende deel van de klim rijd ik alleen weg, het regent dan inmiddels. Met de lange afdaling richting Alaró heb ik geen zin om in een groep te zitten, afdalen doe ik het liefst zonder mensen om me heen. Uiteindelijk kom ik ruim twee minuten eerder beneden (foto: de groep komt beneden in de stromende regen, met op de voorgrond in het geel Dannis Brouwer en in derde positie mijn vader).
Deze fietsstage was ik met name benieuwd naar mijn verzetten, met 52-42-30 voor en 12-21 achter. Een mooie test deze week om te kijken welke kransjes ik nodig zou hebben bergop. Zeker met de IM70.3 in het verschiet belangrijk om te weten of ik met de huidige set tandwielen het ga redden of niet. Deze dag was het al wat frisser en na het ontbijt fietsen mijn vader en ik richting Buyola, we hebben de rit naar Orient op het programma gezet. In het plaatsje S’Aranjassa rijden we achterop bij de speedgroep van Fred Rompelberg. Ik herken twee Belgen uit ons hotel, Bob en Dimitri, maar ook ontwaar ik een OWC-wielershirt, alsmede een shirtje van DSTV Aloha. Heee dat lijkt clubgenoot Roland de Haan wel! En jawel, het is Roland. Samen met zijn broer Martin, Dannis Brouwer en eveneens TCT-clubgenote Karin Truijen is hij ook neergestreken op dit mooie fietseiland. En ook zij gaan richting Orient, dus we sluiten aan bij de speedgroep van Rompelberg. Er wordt goed tempo gereden en eenmaal in Bunyola wordt het sein vrijgegeven voor vrij rijden in de klim. Belg Bob is er met zijn iele postuur snel vandoor, met voorrijder Tom in zijn kielzog. Ik rijd een lekker constant tempo en lig derde, met een drietal mannen aan mijn wiel. Niet lang daarna komt de tweede Belg, Dimitri, ons voorbij. Ik besluit mee te gaan en achter mij ontploft het. Niet veel verder moet ik even een gaatje laten en ik pas even. Het gat wordt echter niet veel groter dan 50 meter. Achter mij komt Dannis Brouwer nog terug en als vierde en vijfde passeren we de top, kort daarop gevolgd door Roland, die aan een inhaalslag bezig was van achteruit. Het volgende deel van de klim rijd ik alleen weg, het regent dan inmiddels. Met de lange afdaling richting Alaró heb ik geen zin om in een groep te zitten, afdalen doe ik het liefst zonder mensen om me heen. Uiteindelijk kom ik ruim twee minuten eerder beneden (foto: de groep komt beneden in de stromende regen, met op de voorgrond in het geel Dannis Brouwer en in derde positie mijn vader).
We besluiten vervolgens om geen stop meer te maken, want het regent inmiddels pijpenstelen. Het tempo blijft hoog en we houden voornamelijk de hoofdwegen aan, waar ik normaal de kleine binnenweggetjes prefereer. Tussen Algaida en Llucmajor zie ik dat het op een lint gaat en dat het breekt. Ik jump van het ene groepje naar het andere en kom zo terug in de kopgroep, waar het koers is. Er worden snelheden tot 65 km/h bereikt en we trappen lekker door tot in Llucmajor. Daar blijkt een renner de slag te hebben gemist en even wachten is het resultaat. Uiteindelijk fietsen we dan toch en groupe terug, na 110 kilometers en een lekkere doorweekte koersdag!
Dag 3: 11-04 Rondje westkust – Andratx
Bij JdR Cycling was dit op de donderdag altijd de koninginnerit. In verband met het programma verderop in de week (richting de noordkant) hadden we deze rit naar voren gehaald, om met wat relatieve rustdagen meer effect uit de langere ritten te kunnen halen. De aanloop was redelijk identiek aan die een dag eerder, waarbij we dit keer gezelschap kregen van een groep Duitsers. Deze mannen reden flink door op de weg naar Sa Cabaneta, die ik nog niet eerder in zo’n tempo heb afgelegd. Bovenop even wachten op pa, en vervolgens door richting Santa Maria en Palmanyola. Een Zweedse renner reed daarna met ons mee en met hem in mijn wiel reed ik vervolgens de klim naar Valldemossa omhoog. Tot zover leken de verzetten op mijn wegfiets afdoende, Valldemossa werd volt bedwongen. Daarna met zijn tweeën door en we maakten even een korte tussenstop bij de afdaling naar Port de Valldemossa, waar twee jaar geleden Marc Bierman een dodelijke val maakte in de afdaling van onze fietsgroep. Daar hebben we even stilgehouden bij zijn monument, dat zijn familie en vrienden daar voor hem hebben opgericht. Toch weer even een moment van bezinning; ik vond het ook niet echt prettig om daar weer te rijden, een vreselijk smal rotweggetje (foto: zicht op Port de Valldemossa)
Bij JdR Cycling was dit op de donderdag altijd de koninginnerit. In verband met het programma verderop in de week (richting de noordkant) hadden we deze rit naar voren gehaald, om met wat relatieve rustdagen meer effect uit de langere ritten te kunnen halen. De aanloop was redelijk identiek aan die een dag eerder, waarbij we dit keer gezelschap kregen van een groep Duitsers. Deze mannen reden flink door op de weg naar Sa Cabaneta, die ik nog niet eerder in zo’n tempo heb afgelegd. Bovenop even wachten op pa, en vervolgens door richting Santa Maria en Palmanyola. Een Zweedse renner reed daarna met ons mee en met hem in mijn wiel reed ik vervolgens de klim naar Valldemossa omhoog. Tot zover leken de verzetten op mijn wegfiets afdoende, Valldemossa werd volt bedwongen. Daarna met zijn tweeën door en we maakten even een korte tussenstop bij de afdaling naar Port de Valldemossa, waar twee jaar geleden Marc Bierman een dodelijke val maakte in de afdaling van onze fietsgroep. Daar hebben we even stilgehouden bij zijn monument, dat zijn familie en vrienden daar voor hem hebben opgericht. Toch weer even een moment van bezinning; ik vond het ook niet echt prettig om daar weer te rijden, een vreselijk smal rotweggetje (foto: zicht op Port de Valldemossa)
Na een kort moment van stilte zijn we weer naar de grote weg gereden en vervolgden we onze tocht. Eerst nog een kort vervolg van de klim, daarna een afdaling richting de grote weg en daarna rechtsaf de kustweg opdraaien. Hier konden we mooi nog even samen fietsen, maar na Banyalbufar ging het weer omhoog en was het ieder voor zich. Ik heb de kustweg nog niet eerder in zo’n straf tempo weten te fietsen. Het ging als een tierelier en bergop wist ik een heerlijk tempo te ontwikkelen, dat niet vaak onder de 20 km/h kwam. Zo passeerde ik Estellencs en in de laatste klim voor Andratx rolde ik nog een groep Tsjechische triathleten op, altijd goed voor de moraal. Eenmaal beneden in Andratx was het weer even wachten op pa, waarna het tijd was voor het lekkerste broodje serrano van het eiland: in Sa Coma, net buiten Andratx. Na dit welverdiende intermezzo ging het verder, met nog een klim naar Es Capdella en uiteindelijk nog de Col de Sa Creu. Die heb ik in het verleden ook wel eens lastiger gevonden… ik heb hem dit keer vanaf de voet geklokt en binnen 7 minuten was ik boven: 6’49”. Stelt dus weinig voor. De laatste haarspeldbochten nog even op het buitenblad genomen voor de foto ;-)
Daarna was het een lastige afdaling met veel terugdraaiende bochten, richting Palma. De tocht door Palma ging eigenlijk ook vlekkeloos en in iets minder dan vijf uur waren we weer terug. Na de regenachtige tocht een dag eerder was het deze dag ouderwets goed weer, lekker zonnetje, niet te warm, kortom: perfect fietsweer voor deze tocht van 134.5 kilometer. Maar goed ook dat het zulk goed weer was, want ik had aan het eind van de dag ook nog drie kwartier loszwemmen op het schema staan. En het zwembad was k-k-k-k-koud!
Drie kwartier loszwemmen in het ijskoude bad van Hotel Orient. Volgende keer een wetsuit mee!
Drie kwartier loszwemmen in het ijskoude bad van Hotel Orient. Volgende keer een wetsuit mee!
Dag 4: 12-04 Rustdag 1
Met twee lange tochten in het verschiet was het zaak om de boel op scherp te houden. Dus had Frank twee rustdagen ingepland. Wel moest er die ochtend ook weer gelopen worden. Het weer was ook al weer helemaal omgeslagen, dus ik was blij dat ik mijn trainingspak bij mij had. Na het lopen en het ontbijt vertrokken we voor een lekker luchtig ritje over het fietspad naar Palma. Totaal 16 kilometers, en vervolgens weer terug, onderbroken door een hapje en drankje. Daarmee kwam de teller op 32 kilometer voor de dag en vervolgens de gelegenheid om mijn boek van Michael Robotham, “De Afrekening”, eindelijk eens uit te lezen!
Met twee lange tochten in het verschiet was het zaak om de boel op scherp te houden. Dus had Frank twee rustdagen ingepland. Wel moest er die ochtend ook weer gelopen worden. Het weer was ook al weer helemaal omgeslagen, dus ik was blij dat ik mijn trainingspak bij mij had. Na het lopen en het ontbijt vertrokken we voor een lekker luchtig ritje over het fietspad naar Palma. Totaal 16 kilometers, en vervolgens weer terug, onderbroken door een hapje en drankje. Daarmee kwam de teller op 32 kilometer voor de dag en vervolgens de gelegenheid om mijn boek van Michael Robotham, “De Afrekening”, eindelijk eens uit te lezen!
Uitzicht op de Catedral de Santa María de Palma de Mallorca tijdens ons lostrapritje van 32 km
Dag 5: 13-04 Koninginnerit 1
Voor deze rit had ik in eerste instantie de Col de Sa Bataia in gedachten, gevolgd door Sa Calobra en de Puig Major met de Col de Soller als afsluitstuk. Maar het weer in de bergen zag er niet goed uit, het waaide flink, dus het parcours werd aangepast. Het leek me wel leuk om de “Zevenheuvelenweg” van Llucmajor naar Porreres er in op te nemen (zie foto) en van daaruit richting Sant Joan, Sineu alsnog de westkant op te zoeken. De relatieve rustdag had mij blijkbaar geen goed gedaan, want ik had een beetje stramme benen. Tel daar bij de straffe wind, die we de gehele heenweg op kop hadden en mijn mentale inzinking is verklaard. Toch ontwikkelden we een behoorlijk tempo, maar eenmaal van Muro richting Sa Pobla was bij mij de koek toch wel een beetje op. Tijd voor een hartige versnapering in de vorm van een bocadillo con jamon serrano! Dat namen we dan in Buger en daarna kon de terugrit worden aanvaard. We pakten lekker de mooie binnenweggetjes en de benen voelden weer goed; tussen Binissalem en Biniali even flink gekoerst, 47-48 per uur, en op de weg terug over de Col de Militar nog even 65 op de klok gekregen. Omdat de benen niet super voelden hebben we de klim naar de Col de Sa Bataia achterwege gelaten, het aantal dagkilometers kwam hiermee op 140.
Voor deze rit had ik in eerste instantie de Col de Sa Bataia in gedachten, gevolgd door Sa Calobra en de Puig Major met de Col de Soller als afsluitstuk. Maar het weer in de bergen zag er niet goed uit, het waaide flink, dus het parcours werd aangepast. Het leek me wel leuk om de “Zevenheuvelenweg” van Llucmajor naar Porreres er in op te nemen (zie foto) en van daaruit richting Sant Joan, Sineu alsnog de westkant op te zoeken. De relatieve rustdag had mij blijkbaar geen goed gedaan, want ik had een beetje stramme benen. Tel daar bij de straffe wind, die we de gehele heenweg op kop hadden en mijn mentale inzinking is verklaard. Toch ontwikkelden we een behoorlijk tempo, maar eenmaal van Muro richting Sa Pobla was bij mij de koek toch wel een beetje op. Tijd voor een hartige versnapering in de vorm van een bocadillo con jamon serrano! Dat namen we dan in Buger en daarna kon de terugrit worden aanvaard. We pakten lekker de mooie binnenweggetjes en de benen voelden weer goed; tussen Binissalem en Biniali even flink gekoerst, 47-48 per uur, en op de weg terug over de Col de Militar nog even 65 op de klok gekregen. Omdat de benen niet super voelden hebben we de klim naar de Col de Sa Bataia achterwege gelaten, het aantal dagkilometers kwam hiermee op 140.
Dag 6: 14-04 Koninginnerit 2
Eigenlijk stond deze dag gepland als rustdag. Maar omdat het weer een dag eerder al niet geweldig was en de voorspelling voor zondag en maandag ook niet denderend was, bleek de zaterdag wel eens de laatste mooie fietsdag te kunnen zijn van ons verblijf. Daarom hebben we de tweede koninginnerit maar een dag naar voren gehaald. En terecht, want het was ineens weer fantastisch weer! De twee jonge Belgen in ons hotel, Bob en Dimitri, waar we eerder deze week mee in de speedgroep van Rompelberg hadden gereden, hadden deze dag ook plannen voor een lange rit: naar Cap Formentor. Besloten werd om de heenweg dan gezamenlijk te fietsen en onder werkelijk perfecte omstandigheden vlogen we via Algaida, Pina, Lloret en Sineu naar Muro.
Eigenlijk stond deze dag gepland als rustdag. Maar omdat het weer een dag eerder al niet geweldig was en de voorspelling voor zondag en maandag ook niet denderend was, bleek de zaterdag wel eens de laatste mooie fietsdag te kunnen zijn van ons verblijf. Daarom hebben we de tweede koninginnerit maar een dag naar voren gehaald. En terecht, want het was ineens weer fantastisch weer! De twee jonge Belgen in ons hotel, Bob en Dimitri, waar we eerder deze week mee in de speedgroep van Rompelberg hadden gereden, hadden deze dag ook plannen voor een lange rit: naar Cap Formentor. Besloten werd om de heenweg dan gezamenlijk te fietsen en onder werkelijk perfecte omstandigheden vlogen we via Algaida, Pina, Lloret en Sineu naar Muro.
Daar ging het richting Sa Pobla en vervolgens naar de noordkust in Alcudia, met ruim 60 kilometer stond er bijna 32 gemiddeld op de klok. Iets achter Alcudia scheidden onze wegen: onze jonge zuiderburen reden door naar de uiterste noordpunt, mijn vader en ik reden richting Pollença, om vanuit die plaats de klim naar het klooster van Lluc aan te vallen. Niet de meest aantrekkelijke kant van de klim vind ik (vanuit Inca-Selva is hij veel mooier), maar vanuit deze kant zit hij ook in het parcours van de Ironman 70.3 over enkele weken in Alcudia… tijd dus voor parcoursverkenning. En een hopelijk goede indruk welke verzetten ik nodig zou hebben. Ik was overigens ook werkelijk in de veronderstelling dat ik voor 53-39 had, net als bij mijn tijdritfiets… maar dat bleek dus 52-42 te zijn! Dus iets minder alarmerend dat ik op een gegeven moment over moest naar de tripel (42x21 weet ik goed rond te draaien tot 20 km/h, bij een langzamer tempo trapt het te zwaar). Dus toen ik op de steilere stukken even naar 15-16 per uur wegzakte moest ik toch de tripel gebruiken. Maar straks op de tijdritfiets heb ik 39x23 tot mijn beschikking, plus dan komt deze klim na 20 kilometer fietsen en niet na 80 kilometer. Ik was vanuit Pollença in ieder geval in 53 minuten boven (rond de 20 kilometer fietsen). Met de overige 70 kilometer op het IM70.3 parcours dan afdaling/relatief vlak hoop ik dan toch op een fietstijd van binnen de 2 uur en 45 minuten (dan heb ik voor de resterende 70 kilometer iets minder dan 2 uur, dus ± 36 per uur, dat moet toch haalbaar zijn).
Na een lekkere versnapering bij het tankstation op de top gingen we de afdaling in naar Caimari en Selva, en vandaar eigenlijk weer dezelfde weg terug als een dag eerder: Lloseta, Binissalem, Biniali (foto), Santa Eugenia en terug. Ditmaal niet met de wind in de rug, maar vol tegen! Dat was te merken op het stuk waar we een dag eerder nog 47-48 reden, daar lag de max nu op 42-43. De totale rit kwam daarmee op bijna 160 kilometer (156.7 km) en afgelegd in een mooi gemiddelde van 30 km/h.
Inmiddels was het wel flink kouder geworden en ook bewolkt; de afsluitende drie kwartier zwemtraining in het koude zwembad heb ik daarom maar gelaten voor wat het is.
Inmiddels was het wel flink kouder geworden en ook bewolkt; de afsluitende drie kwartier zwemtraining in het koude zwembad heb ik daarom maar gelaten voor wat het is.
Dag 7: 15-04 Rustdag 2
Na een supermooie zaterdag was het deze zondag weer bewolkt en werd er voor de middag flink regen voorspeld. Omdat er in La Terraza, onze favoriete pleisterplaats gerund door Frank, Carmen en Angelá, die middag koers op TV zou zijn (Amstel Gold Race) besloten we op tijd te vertrekken. We pakten dit keer de kustweg richting Cala Pi en reden, ondanks het label “rustdag” nog best een behoorlijk tempo. Er werden wat groepjes ingehaald en bij de Glashütte besloten we het binnenland en de mooie binnenweggetjes in te duiken. Het tempo ging toen ook naar beneden en we reden zo een mooi tochtje uit van 49 kilometer in ongeveer anderhalf uur.
Na een supermooie zaterdag was het deze zondag weer bewolkt en werd er voor de middag flink regen voorspeld. Omdat er in La Terraza, onze favoriete pleisterplaats gerund door Frank, Carmen en Angelá, die middag koers op TV zou zijn (Amstel Gold Race) besloten we op tijd te vertrekken. We pakten dit keer de kustweg richting Cala Pi en reden, ondanks het label “rustdag” nog best een behoorlijk tempo. Er werden wat groepjes ingehaald en bij de Glashütte besloten we het binnenland en de mooie binnenweggetjes in te duiken. Het tempo ging toen ook naar beneden en we reden zo een mooi tochtje uit van 49 kilometer in ongeveer anderhalf uur.
Dag 8: 16-04 Rondje Sineu en noar huus!
De oude Lentfert had perfecte vluchttijden geregeld: de eerste dag vroeg aankomen en de laatste dag laat weg. Zo konden we mooi nog een dag fietsen! We hadden echter buiten de factor “weer” gerekend. Want die ochtend was het spreekwoordelijk kut met peren. Tegen de middag leek het echter dan toch op te klaren, ik had mijn tweede boek inmiddels ook uit (James Patterson – “Kill Alex Cross”) dus ik spoorde mijn vader aan om toch op de fiets te klimmen. Snel maakten we ons klaar voor de afsluitende rit, via de blauwe bol (langs de snelweg) naar Algaida en vervolgens naar Sant Joan, Petra, Sineu en via Lloret en Pina weer terug. Een ritje van 91.5 kilometer, dat in iets meer dan 3 uur werd geklaard. En dankzij goed weerkundig inzicht wisten we het droog te houden! Alleen de wind was koud en fris, met als gevolg dat we beiden met zere keel/zeer hoofd huiswaarts keerden. In mijn geval een gewone verkoudheid, maar met mijn vader was er toch iets meer aan de hand. Dus hopelijk is hij snel weer de oude. Want gezien het feit dat hij in december een zware operatie heeft ondergaan (prostaatkanker) en nu alweer zo fietsen… respect. Pa bedankt voor weer een mooie en speciale week!
De oude Lentfert had perfecte vluchttijden geregeld: de eerste dag vroeg aankomen en de laatste dag laat weg. Zo konden we mooi nog een dag fietsen! We hadden echter buiten de factor “weer” gerekend. Want die ochtend was het spreekwoordelijk kut met peren. Tegen de middag leek het echter dan toch op te klaren, ik had mijn tweede boek inmiddels ook uit (James Patterson – “Kill Alex Cross”) dus ik spoorde mijn vader aan om toch op de fiets te klimmen. Snel maakten we ons klaar voor de afsluitende rit, via de blauwe bol (langs de snelweg) naar Algaida en vervolgens naar Sant Joan, Petra, Sineu en via Lloret en Pina weer terug. Een ritje van 91.5 kilometer, dat in iets meer dan 3 uur werd geklaard. En dankzij goed weerkundig inzicht wisten we het droog te houden! Alleen de wind was koud en fris, met als gevolg dat we beiden met zere keel/zeer hoofd huiswaarts keerden. In mijn geval een gewone verkoudheid, maar met mijn vader was er toch iets meer aan de hand. Dus hopelijk is hij snel weer de oude. Want gezien het feit dat hij in december een zware operatie heeft ondergaan (prostaatkanker) en nu alweer zo fietsen… respect. Pa bedankt voor weer een mooie en speciale week!
Op weer een fantastische fietsweek superdad! Proost!
RSS Feed
