Ik zat ook weer erg ongunstig. Of ik gooide gewoon slecht in de openingsbeurt. Voor beide opties valt wat te zeggen. Maar daardoor mocht ik als laatste mijn eerste dorpjes bouwen, waardoor bepaalde ogenschijnlijk gunstige posities op het speelbord al waren ingenomen. Toen vervolgens ook nog eens de struikrover op mijn steengroeve werd geplaatst en mijn steentoevoer werd afgesneden leek een smadelijke nederlaag in de maak.
Waar mijn concurrenten hun expansiedrift botvierden en uitzwermden over het eiland, bouwend aan de langste handelsroute, had ik nog steeds een enkele nederzetting midden op het bord en eentje in een uithoek. Maar terwijl de drie anderen druk handelden en streden om heerschappij over het eiland Catan, wist ik mijn nederzetting om te bouwen tot een onneembare veste. Waarbij met enkele gunstige worpen voornamelijk de schapen binnen bleven stromen. Als ik had gewild had ik een stad van wol kunnen breien.
Met een gunstige ruilhaven erbij had ik ineens alle ingrediënten in handen om vanuit de underdogpositie mijn tegenstanders van het bord te vegen. Het geluk dat niemand meer 7 gooide (ik had inmiddels een imposante hoeveelheid kaartjes verzameld) deed de rest: even wat investeren in ontwikkelingskaarten was genoeg om de laatste twee overwinningspunten aan mijn totaal toe te voegen. HAHA! Uiteraard werden mijn briljante tactische zetten en strategisch meesterbrein van brandstof voorzien door de onmisbare Leffe Blond.
Het spel was daarmee om 22 uur ten einde, precies op tijd dus. Ware het niet dat men belust was op revanche, dus werd een tweede spel geïnitieerd. Nagenietend op de golven van euforie en alleenheerschappij liet ik begaan. Ik laafde me aan teveel Leffe Blond en voor ik het wist was het sixpack soldaat. Het scheelde overigens niet veel of ook die tweede partij haalde ik op laconieke wijze binnen, maar ik kwam uiteindelijk een overwinningspunt tekort, waarmee Ironman-in-training Pascal zijn avond op de valreep ook nog enigszins gered zag.
O ja, die Woolderesloop. Nou, de volgende dag kwam ik dus niet soepel mijn bed uit. Te laat weg van huis, zware benen, ik zag het somber in. Ik nam me toen al voor dat, mocht het niet lekker gaan, ik de vijftien kilometer zou doen. Maar vanaf de start loop ik zowaar makkelijk mee en de eerste twee kilometers gaan met Nico Klein Poelhuis in 7’00”. Bij een versnelling van zijn kant moet ik passen en loop daarna 15 meter achter hem. Toch gaan de eerste vier kilometers net zo hard als de eerste wedstrijd, die ik in 36’25” finishte.
bij Rik Spijkerman, Björn Geerdink, Michiel Snuverink, Detmar Roessink en Nico Klein Poelhuis (foto: PS Designfotografie)
Maar als vervolgens een groepje met Guido van Olffen, Edward Hertsenberg, Arjan Nieborg, Bert Leusink en Joost Fortkamp aansluit voel ik de benen ineens minder worden. De tweede tunnel doet de rest. Tussentijd na vijf kilometer 18’06” en de Leffe is uitgewerkt. Weg toverdrankeffect. Ik besluit om de vijftien kilometer te lopen en laat het tempo zakken naar 4 minuten per kilometer. Met een doorkomst van 37’49” na tien kilometer kom ik uit op 58’21”. Tja. Dat was te verwachten natuurlijk. En uiteindelijk maar goed ook, want als het wel heel goed was gegaan had ik misschien gedacht dat ik me wel vaker van dit soort uitspattingen kan veroorloven. Alhoewel, die eerste vijf kilometer gingen wel heel makkelijk. Dus een terugkeer naar het kortere werk is ineens best aantrekkelijk!
Uitslag Tweede Woolderesloop:
1. Fabian ten Kate 51:11
2. Werner Wessels 52:54
3. Arnold Klieverik 53:22
4. Casper Koelma 53:53
5. Michiel Snuverink 54:29
6. Edward Hertsenberg 55:13 1e M40
7. Guido van Olffen 55:13 2e M40
8. Richard Loendersloot 57:22
9. Erik Lentfert 58:21 3e M40
10. Robert Keizer 58:41 4e M40
Volledige uitslagen op de site van MPM Hengelo