Laatste rondje, nog een keer bij Fynn langs en nog 7 kilometer te gaan

Dan de laatste keer de bult over en dan komt het finishgebied steeds dichterbij. Voor Fynn nog maar even een eindsprintje trekken bij de finish, nadat ik me ervan vergewist heb dat er geen andere atleten om me heen zijn. Ik wil natuurlijk wel een finishfoto van mij alleen en niet ergens verdwijnen achter een of andere atleet.
Eindtijd halve marathon 1u47’44”, met een finishtijd van 5u31’29”. Daar kan ik natuurlijk niet echt blij mee zijn, maar wie weet ben ik over een paar jaar dolblij met zo’n tijd. Maar hier had echt wel meer in gezeten. Maar wel gefinisht, het alternatief (niet finishen) was natuurlijk nog veel waardelozer geweest.

​De weg naar Bahrain toe was sowieso een hobbelige. Ik kwam natuurlijk erg goed de zomer uit. De trainingen op vakantie in Daumazan brachten me naar twee sterke races in Duisburg en Almere. Het jaar wilde ik vervolgens vlammend afsluiten in Bahrain. Maar begin november, bij de 27.5 kilometer van de Twentse Smokkeltrail, ging het flink mis. Na een kleine tien kilometer trapte ik op een boomwortel en klapte mijn enkel volledig dubbel. Uiteindelijk heb ik verder gelopen, maar de enkel voelde flink dik aan. En toen ik off-road over een maïsveld moest was de pijn niet meer te harden en besloot ik uit te stappen. Daarna was het drie weken revalideren en hopen dat ik nog bijtijds fit zou zijn voor de race in Bahrain.

De Twentse Smokkeltrail, een maand eerder op 6 november. Na ongeveer tien kilometer met een zwaar verzwikte enkel uitgestapt

​Het was de bedoeling om deze keer niet als poor lonesome cowboy te starten, maar met een compleet team. Daarbij wilden we de balans Bahrain – Nederland zo goed mogelijk bewaken. Op de achtergrond was ik dus bezig met het benaderen van atleten, het regelen van nieuwe trisuits (via Bioracer deze keer) en om het evenement luister bij te zetten was het de bedoeling om ook speciale trainingspakken te laten maken. Dit zou via Taymory gaan, maar dat bedrijf bestond inmiddels niet meer en was overgegaan in het Spaanse Oval. Op de achtergrond werden dus meerdere ballen hooggehouden, met de uitdaging alles voor eind November gereed te hebben.

De drie atleten die naast mij van start zouden gaan: als eerste een oude bekende. Ik had oud-TTvW teamgenoot Niels Esmeijer bereid gevonden om ook mee te gaan naar het Midden Oosten. Niels is niet alleen een ongelooflijk sterke atleet, maar ook een heel fijn, plezierig en betrouwbaar teamlid. Iemand die naadloos aansluit op de waarden van ProLab Systems. Voor de atleten die ik op afstand moest selecteren was het iets lastiger. Maar met wat videocalls viel de keus al snel op Mohammed Darwish, met wie er gelijk een klik was. En last but not least wilden we graag een lokale vrouwelijke atlete aan het team toevoegen. Na flink wat zoekwerk kwamen we uit bij Roya Alsaati, een leuke spontane dame die zowaar een hele fraaie palmares bleek te hebben in de regio.

Dinsdag 6 december. De reis begint
Op maandag 5 december, Sinterklaasavond nota bene, reed ik naar Amsterdam, om te overnachten in Van der Valk Hotel Schiphol. Een ideale uitvalsbasis, aangezien ik de volgende dag dan niet in de ochtendspits richting Amsterdam hoefde te rijden. En nu relaxed kon ontbijten, de auto daar kon achterlaten en netjes met de shuttlebus naar de luchthaven werd gebracht. Daar trof ik Niels en op Schiphol werkte ik meteen even aan de presentatie, die ik woensdag 7 december zou moeten geven op de American University of Bahrain. Na een voorspoedige vlucht, met een tussenstop op Kuwait, kwamen we midden in de nacht aan op Bahrain Airport en werden we naar ons appartement in het Somerset Al Fateh gebracht.

Woensdag 7 december. Presentatie @AUBH, fotoshoot en trainen
Na een redelijk goede nachtrust en dito ontbijt werden Niels en ik opgepikt om naar de American University in Bahrain (AUBH) te gaan. Daar zou een fotoshoot worden gehouden met het nieuwe team, en tevens zou er een presentatie zijn voor de studenten over ProLab Systems en het Ironman team. Ik had een presentatie voorbereid waarin ik vertelde over hoe de waarden van Ironman aansluiten op de waarden van het bedrijf ProLab Systems. Maar ook hoe je de ervaringen als triatleet kunt gebruiken in het dagelijks leven en in je studie. Het was een erg leerzame en leuke middag, waarbij aan het eind nog een Q&A was met de atleten.

Weer terug in het hotel was het tijd om wat te gaan trainen. Niels en ik hadden de fietsen klaar en reden drie keer rond de baai, waarbij het tempo telkens iets werd opgevoerd. Gevolgd door een lekker stukje lopen van ongeveer een half uur. Daarbij probeerde ik Niels maar niet te volgen, want dat tempo was me echt te gortig. ’s Avonds zochten we een prima Thais tentje op, dat recht tegenover het hotel is gelegen.

Donderdag 8 december. Registratie, verkennen zwemparcours, laatste training en bike check-in

De dag voor de race was er de mogelijkheid om het zwemparcours te verkennen. Dit was al redelijk op tijd, dus we hadden op tijd ontbeten en vertrokken toen voor het eerst naar Reef Island. Dit is een andere locatie dan The Avenues, waar in 2019 de start en finish was. Wat opviel was dat het vrij hard waaide, iets wat ik me van de vorige keer niet kon herinneren. We begonnen echter met de registratie. Na de ontvangst van startnummer, tasjes, cap en event laptop bag scoorde ik nog een leuk sportshirt en daarna doken we de baai in om het zwemparcours te verkennen.

​Niels was ik al meteen kwijt, maar ik wilde ook niet te gek doen op dit rondje inzwemmen. Vol goede moed legde ik het parcours van 1900 meter af, waarvan de laatste 200 meter vol tegen de wind in was. Dat schoot niet echt op.... maar verder voelde het wel goed eigenlijk. Tot ik de tijd op mijn nieuwe Garmin Forerunner 745 zag staan. 37’49”... Gemiddeld 2’02” per 100. Niet best. In Duisburg drie maanden eerder zwom ik nog vier minuten sneller. Voor het zelfvertrouwen was deze sessie wel killing.

Terug bij het hotel deden we nog een korte bike en run sessie. Veertig minuten losfietsen en twintig minuten loslopen. Daarna naar de lokale supermarkt om ingrediënten voor het ontbijt te halen. Het avondeten werd weer genuttigd bij de Thai tegenover ons hotel en daarna lagen we er supervroeg in, omdat de wekker al weer zo gaan om 03:30.

Vrijdag 9 december. Race Day
03:30. De wekker gaat. Race Day. Een gezonde spanning jaagt door het lichaam. Normaal hoef je mij op dit tijdstip niet wakker te maken, maar als er geraced moet worden ben ik toch in een keer uit bed. Het te koken ontbijt bestaat uit Spaghetti Bolognese. Simpel, maar effectief. In tien minuten op tafel en de nodige hoeveelheid koolhydraten in de mik om een goede race te draaien. Ik heb er zin in!
​
De wisselzone gaat om 05:00 open en we zijn er mooi op tijd. De laatste voorbereidingen aanbrengen op de fiets, voeding in de tasjes en afwachten maar. In de tussentijd nog maar eens naar het toilet, nu kan het nog. En zo tikt de tijd langzaam weg richting 06:30, wanneer het startschot zal klinken.

​Niels heeft dan al ergens vooraan post gevat. Hij zwemt ook veel harder en zal naar verwachting voor in de race te vinden zijn. Ik ga wat verder naar achteren staan, maar verwacht/hoop toch nog steeds ergens tussen de 30’ en 35’ te kunnen zwemmen. Daar tref ik ook teamgenoot Mohammed. Hij is lid van de lokale triathlon club Al Kheelan en met dat team gaan ze vlak voor de start nog even op de foto. Mooi moment voor een fotobomb.

                    Vlak voor de start even met Triathlon Club Al Kheelan op de foto, de vereniging waar Mohammed lid van is

07:10 T1
De officieel geregistreerde tijd is 37’11” leer ik later, maar dat komt omdat de timingmat iets verder weg lag. De eerste wissel ben ik dan vrij rap door. De fiets staat op een gunstige plek en het wetsuit heb ik ook mooi snel uit. Daardoor zit ik een kleine drie minuten later al op het fietsparcours (2’54”).

07:13 Bike
Op de fiets voel ik me meteen in mijn element. Van de race in 2019 weet ik nog dat ik vooral op de heenweg niet te gek moet doen. Alleen stond er toen geen tot weinig wind. Dat is nu wel anders. De wind staat op de heenweg richting het zuiden vol in de rug, wat betekent dat we hem op de terugweg vol tegen gaan krijgen. Mijn tactiek daarom wordt gelijk aan de race in Samorín eerder dit jaar: met de wind in de rug redelijk behouden fietsen, en op de terugweg gas geven.

​Zo gaat de heenweg eigenlijk wat harder dan ik vooraf had voorzien. Maar het heeft geenszins effect op de kracht in mijn benen: ik weet perfect te doseren en bij een hartslag van maximaal 130 weet ik een gemiddelde te produceren van bijna 43 kilometer per uur. Na 31 kilometer ben ik nog geen drie kwartier onderweg. Op weg naar het keerpunt draaien we dan richting zee en krijgen we de wind wat tegen. Aan de andere kant van de weg zie ik dan Niels fietsen, die zo te zien al behoorlijk van voren ligt.

Met de lichte tegenwind begint zich iets van een groep te vormen. Men vindt het weer nodig om lekker achter elkaar te gaan zitten en ik laat me daarop maar wat uitzakken. Geen penalties voor mij. Als we het keerpunt hebben gehad en weer terug gaan, richting het Formule 1 circuit, wil ik de groep achter me laten. Als ik ze wil inhalen moet ik op enig moment iets uitwijken, omdat de groep ook een andere fietser inhaalt. Vlak voor een bocht naar rechts raakt mijn voorwiel daarbij een oneffenheid in het wegdek. Ik hoor meteen gesis en hoop nog dat het de band van iemand anders is... maar als ik de bocht instuur en bijna wegroetsj bij 35 kilometer per uur weet ik zeker dat het mijn band is. Lek.

Het grappige is dat ik niet van plan was reservemateriaal mee te nemen. Maar Niels waarschuwde me nog een dag voor de race. Stel nou dat er wat gebeurt, je wilt toch niet helemaal naar Bahrain toe voor een DNF? Met dat in het achterhoofd had ik daarom, voor het eerst, reservemateriaal meegenomen. Dus ik heb snel mijn voorband eraf, de nieuwe band erop, CO2 patroon in de aanslag en... niks. Op de een of andere manier zit het patroon niet goed op het ventiel, met als gevolg dat het ventiel bevriest. Lucht komt er niet in en daar sta ik dan. Grote groepen atleten komen langs en ik sta op een vluchtheuvel met een lege voorband. Einde wedstrijd.
​
Na tien minuten komt er ineens een auto aanrijden en stopt. Organisatie. Met een pomp! Omdat ik de band er al op had liggen is het snel pompen en zo ben ik dus ineens weer deelnemer aan de race! Dit geintje heeft me veel tijd gekost, maar hey, ik doe nog mee en kan nog finishen. Niet snel daarna duik ik het F1 circuit op. 

Ik neem me voor om nu niet de fout te maken om de verloren tijd te willen inhalen, dus ik blijf fietsen met beleid. Maar de meeste fietsers die ik tegenkom reden natuurlijk niet voor niets achter me. Zo begint een vette inhaalrace en stuif ik lekker over het circuit als een echte Lentfert Hamilton.
​
Weer terug op de snelweg blijft het inhalen. Maar de terugweg is zoals gezegd vol wind tegen. De eerste die weet aan te haken is een Bahraini. Wel eentje die gelukkig ook wil meewerken: hij neemt regelmatig de kop van me over en zo kan ik de benen iets rust geven. Met zijn tweeën fietst dan toch weer iets lekkerder dan alleen. Maar hoe dichter we bij Manama komen, hoe meer groepen we in zicht krijgen. En bij het inhalen gaan ze schaamteloos achter ons rijden. Kansloos.

​Ik probeer me er niet aan te ergeren en rij gewoon mijn eigen tempo. Af en toe wenste ik dat ik nog net zo sterk kon fietsen als ongeveer vijf jaar geleden. Dan was twee keer aanzetten genoeg geweest om die hele groep eraf te rijden. Maar met zo’n 25-30 man in mijn wiel rijd ik dan terug richting wisselzone. Een Brit geeft dan ook nog commentaar als we hem inhalen, maar het is mijn keus niet om honing aan mijn achterwiel te smeren.

Uiteindelijk is mijn officiële fietstijd 2h29’06”. Nog steeds een prima tijd, maar zonder die lekke band was dat dus zeker tien minuten sneller geweest.

09:42 T2
De inhaalrace op de tweede helft heeft door de harde tegenwind toch wel iets meer van mijn krachten gevergd dan ik in eerste instantie had gewild. Dat merk ik aan de manier waarop ik van de fiets kom. De benen voelen wat onwennig, en ik neem dan ook iets meer de tijd in de tweede wissel om de hartslag iets te laten zakken. De tweede wissel kost ook een minuutje meer dan de eerste en na 3’48” begeef ik me op het loopparcours.

09:46 Run

​De wind is wel verfrissend: daardoor valt in eerste instantie de hitte wel mee. Ik heb het gevoel dat ik rubberen benen heb en echt in mijn tempo moet komen, maar de eerste kilometers gaan achteraf best goed in een tempo van rond de 4’35” per kilometer. Niels kom ik dan tegen, hij heeft er een akelig tempo in en zal met een halve marathon van 1h19 en een eindtijd van 4h06’09” zelfs vijftiende overall worden. Hij gaat dan dus finishen, ik mag nog twee rondjes rennen.

​Mijn tempo in de tweede ronde, tot een kilometer of tien, blijft nog redelijk steady rond de 4’40” per kilometer. Daarna begin ik het wel zwaarder te krijgen en gaan de kilometer tijden naar boven de 5 minuten per kilometer. Als dan in de derde loopronde ook nog mijn linkerveter losgaat en ik die wil strikken, krijg ik kramp. Ik sta op en begin weer met lopen, maar de echte schwung is er dan wel uit.

​Met in het achterhoofd die verloren tien minuten tijdens het fietsen verdwijnt bij mij ook de echte noodzaak om voor een toptijd te kunnen gaan, zoals ik dat in 2019 nog wel kon. Toen had ik die tijd van onder 4u30 in het vizier, nu heb ik eigenlijk geen idee waar ik op uit ga komen. Ik weet mijn zwem- en fietstijd, maar heb geen idee hoe lang ik stil heb gestaan na die lekke band en rekenen lukt eigenlijk ook niet meer. Het enige dat ik wil is finishen.

​Voor me zit dan nog een Zuid-Afrikaan, die me na die krampaanval had ingehaald. Daar maak ik in de laatste loopronde dan nog maar de wedstrijd in de wedstrijd van. Ik doe mijn best om hem nog weer te achterhalen en op het laatste rechte stuk kom ik steeds dichterbij. Als we dan nog een keer de bult op moeten merk ik dat hij het zwaarder heeft dan ik en snel ik er voorbij. Op naar de finish.

​In de finishstraat geef ik dan nog even goed gas, ik wil niet meer ingehaald worden. Een feestje vierend zie ik vanuit mijn ooghoek dat er een hand wordt uitgestoken voor een high-five: het is zowaar wereldrecordhouder Kristian Blummenfelt, die in 2019 de wedstrijd won bij de pro’s en dit jaar in een estafetteteam is gestart. Uiteraard maak ik nog snel even een omweggetje om de high-five in ontvangst te nemen en ren dan door naar de finish lijn. Die kom ik dan over na 4h56’02”. Daarmee word ik zowaar nog negende M50 ook. 

​Een snelle blik op de tijden voor mij leert echter dat ik zonder pech minimaal vijfde was geweest. Nummers drie en vier hadden 4h43’19” en 4h44’08”, dus wie weet wat anders nog mogelijk was geweest... Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik in 2019 wel een stuk fitter aan de start stond dan dit jaar. En zonder Niels had ik geen reservemateriaal meegenomen en was ik helemaal niet gefinisht. Dus achteraf ben ik superblij met het feit dat ik gewoon de finish heb gehaald en desondanks toch een top-tien notering heb bemachtigd in mijn age group.

Post race
Na de finish praten we nog even na met het team en halen we teamgenoten Mohammed en Roya binnen. De laatste had nog wel wat voeten in aarde, want ze wilde niet starten in het witte pak – wat voor een moslima te begrijpen is, wit kan heel transparant zijn, zeker na het zwemmen. Daarom zou ze in een eigen trisuit deelnemen, maar wel een ProLab shirt aantrekken tijdens het lopen. Maar ook dat deed ze niet. Dat leverde bij de directie van ProLab in ieder geval geen blije gezichten op. Mohammed daarentegen is absoluut een aanwinst. Hij had alleen de pech dat hij de dag voor de race was gevallen met zijn fiets en een vinger brak. Hij beleefde een zware wedstrijd, maar behaalde alsnog een prima finish.

​Eenmaal in het hotel was het tijd om bij te komen van de inspanningen. Even lekker in de jacuzzi liggen, de wedstrijd herbeleven en de uitslagen bekijken. Negende... Hoeveel WK slots zouden er zijn in mijn Age Group? Ik ben nog nooit naar die prijsuitreikingen en roll downs van slots geweest. Nooit de behoefte gehad om aan een WK deel te nemen, al hoorde ik achteraf dat ik bij drie eerdere races een slot had kunnen pakken (Luxemburg 2016 en 2017, Mallorca 2018). Maar die races waren altijd een pokke eind weg. USA, Nieuw Zeeland... Het WK volgend jaar is in Finland. Toch wel een uitgelezen mogelijkheid om eenmalig zo’n slot te pakken, al kost dat een bak geld. Ter plekke zo’n € 700.- afrekenen en dat is dan alleen het startbewijs; daar komen dan de reis, verblijf etc. nog overheen.

​Omdat Niels zijn Age Group had gewonnen en sowieso naar de prijsuitreiking ging, besloten Zaid en ik om mee te gaan. In de auto uiteindelijk de beslissing genomen dat, als ik een startbewijs zou kunnen krijgen, ik deze ook zou accepteren. Later thuis maar eens uitleggen hoe ik dat allemaal moet verantwoorden, haha. Het was een mooie ervaring om eens bij de prijsuitreiking en het slotbanket te zijn. Ook al werden we verwacht bij het ProLab etentje. We gaven aan dat we wat later zouden komen en probeerden niet al te veel te eten. Allereerst werd Niels naar het podium geroepen. Winst in zijn Age Group M35-M39 en tweede age grouper overall. Roya mocht zelfs drie keer naar het podium: snelste Bahraini, snelste GCC atlete en tweede in haar Age Group. Ik was dus negende in mijn Age Group en totaal waren er zeven slots te verdienen. Dus toen de eerste twee hun slot niet claimden wist ik dat ik naar het WK in Lahti kon. Gaaf!

​Twee weken na de geslaagde race in Duisburg wist ik niet zo goed wat ik van Almere moest verwachten. Het fietsparcours was wat omgegooid en daardoor fietsten we dit jaar geen 90, maar 96 kilometer. Finishen onder de vijf uur zou daarmee een pittige opgave worden. Maar daarmee ook wel een mooie doelstelling.

​Op vrijdag 9 september togen we weer met zijn drieën naar Almere. Jinthe en Mick beiden op een logeeradres en Fynn weer met ons mee als supporter. Een voorspoedige rit, inchecken in ons vaste stekkie, het Apollo Hotel (tegenwoordig Leonardo Hotel) en daarna de startspullen ophalen. Een pasta party is er na al dat Covid gezeik nog niet, dus moeten we voor die avond elders wat te eten scoren. Daar hadden we al op geanticipeerd en een leuk tafeltje bij Happy Italy gereserveerd. Fynn Fynn aan de pizza, mama en papa een goed bord pasta als voorbereiding op de race van morgen.

​Zaterdag 10 september: Race Day
Het voordeel van de halve doen in Almere is dat je je fiets niet een dag van tevoren hoeft in te checken. En omdat het Leonardo Hotel naast het wedstrijdterrein ligt, de start later is dan op de hele, hoef je er ook niet zo achterlijk vroeg uit. Allemaal goede redenen om nooit meer een hele te doen 😊

​Na mijn ontbijt check ik de fiets en de tasjes in. Het regent pijpenstelen. Nog niet eerder meegemaakt in tien jaar Almere. In 2013 wel een wolkbreuk op mijn dak gehad in de slotfase van het fietsonderdeel, maar nog nooit zeiknat hoeven beginnen. Het nadeel is dan ook dat mijn casual kleren, die ik over mijn trisuit heb aangetrokken, zeiknat wordt. Daar zal ik wel aan herinnerd worden als ik gefinisht ben en “droge” kleren aan wil trekken. Maar dat is van latere zorg.

​Ik heb mijn wetsuit aangetrokken (de Sailfish deze keer, om te kijken of er nou verschil zit tussen deze en die van Zone3) en sta klaar in mijn startvak. Om me heen kijkend ontdek ik dan mijn lieve supporters. Een dikke knuffel van Fynn doet me goed: ik ben nu ook emotioneel klaar voor de halve triathlon.

​Ik sta te trappelen van ongeduld. In mijn startvak 30-35 minuten hoop ik ongeveer 32-33 minuten te kunnen zwemmen. In Duisburg zwom ik 33’53”, vandaag hoop ik iets sneller te kunnen zwemmen. Vanaf de start zit ik eigenlijk wel goed in mijn ritme en kan redelijk goed doorzwemmen. Toch gaat het minder hard dan twee weken eerder in Duisburg. Misschien dat ik daar ontspannenner kon zwemmen omdat ik een uur later dan de rest startte en zonder druk zwom. Nu weet ik dat ik erbij moet blijven om na het zwemmen in een goede positie te komen.

Na 1,928 meter kom ik na 34’38” uit het water. Een tempo van 1’47” per 100. Niet slecht, maar ook niet goed. Ik had toch zeker op een minuutje sneller gehoopt. In Duisburg was ik driekwart minuut sneller. Het is wat het is. Hup, de wissel in.

08:57 T1
De wisselzone is, zoals gebruikelijk in Almere, vrij lang. Je bent vrijwel meteen de tent in, maar eenmaal de wetsuit uit en samen met de badmuts en zwembril in de tas gepropt, begint een flink stuk rennen door het parc fermé. Gelukkig heb ik dat redelijk goed op het netvlies staan en heb ik mijn fiets snel gevonden. Verder met de fiets aan de hand de wisselzone uit en op het carbonnen ros. Vier minuten en zes seconden later zit ik op het fietsparcours.

09:01 Bike

​Eenmaal op de fiets gesprongen heb ik snel mijn voeten in de schoenen gewurmd. Omdat het nat is wil ik niet te veel risico nemen op het eerste stuk, en wacht nog even met de klittenbandjes vastmaken. Als ik over het bruggetje ben passeer ik eerst een Duitser en daarna maak ik de klittenbandjes vast. Tot groot ongenoegen van de Duitser: hij moppert en gaat er even later weer voorbij. Alsof dat zin heeft, zelfs zonder schoenen fiets ik harder, dus waarom hij me weer probeert in te halen is me een raadsel. Als ik de schoenen vast heb laat ik hem dan ook snel achter me.

​Het regent nog steeds en daarom neem ik geen risico’s op het eerste deel, waar vrij veel gedraaid moet worden. Bochtje hier, bochtje daar... dus ik fiets echt een beetje op reserve tot ik eindelijk de Oostvaardersdijk bereik. Daar mag de gaskraan dan wat meer open en kan ik de mensen voor mij gaan oprapen. Inmiddels is het ook droog geworden. Het tempo gaat continu richting 39-40 per uur en ik durf ook wat meer risico te nemen dan twee weken eerder in Duisburg.

​Risico in de vorm van wat harder doortrappen. En vertrouwen hebben dat het lopen wel goed zit. Het fietsen gaat eigenlijk heel goed. Vooraf had ik gedacht dat de 96 kilometer me ongeveer 2u40 zou kosten, maar ik zie onderweg dat het harder gaat. 

​Het nieuwe stuk gaat dan nog wat zuidelijker de polder in. Maar geen vervelend stuk. Eenmaal het Eemmeer bereikt is het dan alleen nog maar noordwaarts, terug naar Almere. Met op het laatste stuk weer het verraderlijk slechte wegdek aan de rechterzijde, daar zitten een paar kuilen. Die vermijd ik dus.

Na precies 2u30 ben ik weer terug in de wisselzone. Prima doorgefietst met een gemiddelde van 38.3 km/h.

11:32 T2
Het is altijd een goed teken als je terugkomt in de wisselzone en er staan maar zeer weinig fietsen. Dat betekent dat ik goed in de race zit en er nog niet veel atleten voor mij terug zijn gekomen. Na het zwemmen lag ik 213e, inmiddels heb ik me opgewerkt naar een 96e overall plek. De tweede wissel gaat iets langzamer dan de eerste, omdat ik in de eerste wissel alleen een fietshelm hoefde op te zetten. Nu moeten er schoenen aan, petje op en een gelletje worden verorberd. Bijna vijf minuten later (4’59”) duik ik het loopparcours op.

11:37 Run
Meteen vanuit de tent weet ik een prima looptempo op te pakken. In het begin voelt het allemaal een beetje roestig, maar dat is normaal 😉 Het tempo ligt op 4’20”-4’24” en dat houd ik de eerste loopronde aardig makkelijk vol. Omdat het lekker gaat besluit ik het tweede rondje om het tempo iets te laten zakken, met de intentie in ronde drie weer wat gas bij te kunnen geven.

​In de tweede loopronde loop ik kilometertijden van tussen 4’35”-4’40”. Inmiddels ben ik natuurlijk ook al een dikke veertien kilometer verder, dus van dat versnellen komt in die laatste ronde niet meer zo veel. Overleven is een beter woord. Gelukkig is het zonnetje er wel bij gaan schijnen inmiddels.

​Het wordt harken en met moeite krijg ik de kilometertijden nog onder de vijf minuten. Kilometers achttien tot en met twintig zitten er zelfs net boven. Een tempo wat ik in een lekkere duurloop makkelijk wegloop, is nu echt wel de max. Maar de finish komt in zicht.

13:15 Finish
Als ik in de verte de speaker hoor kan er nog een keer een versnelling uit. Na de laatste verversingspost nog een keer alles uit de kast. Op mijn horloge zie ik dat ik mijn doelstelling ruimschoots ga halen: ik ga ergens tussen 4u50 en 4u55 finishen. 

​Dat geeft me nog even vleugels en met een keurige halve marathontijd van 1u37’58” loop ik naar een eindtijd van 4u52’54”. Relatief gezien zelfs een betere race dan Duisburg, twee weken eerder. Echt super tevreden!

​Uiteindelijk word ik hiermee 108e overall, 93e bij de mannen en 7e M50. Dat levert naar alle verwachting wel weer een slot op voor The Championship in Šamorín. Hoe leuk die race en de ervaring ook was, maar dat laat ik deze keer aan me voorbij gaan. Leuk om een keer mee te hebben gemaakt, maar verder kies ik zelf mijn races wel uit.

Direct na de race moet ik met Fynn op pad naar de speelgoedwinkel. Hij had een mooie Lego Ninjago set gezien met korting, maar toen we aankwamen was de set net uitverkocht. Dikke teleurstelling natuurlijk... dus maar over mijn hart gestreken en een andere (duurdere) set voor hem gekocht. Fynn weer helemaal in de wolken terug naar het hotel 😊
​
’s Avonds is het uiteraard weer tijd voor de traditionele afsluiting met sushi, de gezellige finish line party van de laatste long distance deelnemers en een welverdiend biertje bij de Bierfabriek. Almere, je was weer fantastisch!

​Ik had ook wat lessen geleerd van vorig jaar. Toen heel gezellig met Fynn naar Duisburg de dag voor de race voor de bike check-in en daarna weer naar huis. En ’s nachts wederom naar Duisburg rijden om op tijd bij de start te zijn (ik sliep dus thuis). Deze keer koos ik ervoor om er een weekendje voor mezelf van te maken en had voor twee nachten een prima hotel geboekt. Geeft toch iets meer rust. Met aankomst op vrijdagavond, lekker chillen in de hotelbar en genieten van een (of twee) Weizen. 

                              Even genieten van een weekendje alleen met een Franziskaner Weissbier in de hotelbar

​Op zaterdag eerst naar de registratie, spullen ophalen, stickertjes plakken en zo, daarna door naar net buiten het Ruhrgebiet. Nog even een kort koppeltraininkje doen. Ik ben naar Neukirchen gereden en heb daar even rustig 45’ de benen losgefietst en aansluitend een half uur gelopen. Voordat ik vertrok op vrijdag kreeg ik net mijn online bestelde carbonschoenen van Asics (Magic Speed) binnen en die wilde ik even testen. En wat een verschil! Ik liep moeiteloos 4’40” per kilometer, dus begon te twijfelen of ik mijn nieuwe schoenen zou gaan inzetten tijdens de race.

​Na de training reed ik terug naar het hotel in Duisburg centrum. Even opfrissen en daarna was het tijd om even te genieten en te chillen. Buiten kwam ik Kyra Meulenberg en haar vriend tegen, die er vorig jaar ook bij waren. Even kort bijgekletst en toen door, op zoek naar een PIN-automaat. Er bleek een of ander Beer & Food festival in het centrum van Duisburg aan de gang te zijn, waar ik me wel even heb vermaakt. Een lekker broodje gescoord en verder vooral niet teveel gedaan. Vervolgens weer naar het evenemententerrein om de fiets en de tasjes in te checken. ’s Avonds gegeten in het hotel, wat prima was. En ach ja, een lekkere Weizen bij het eten een avond voor de race moet gewoon kunnen.

Zondag 28 augustus: Race day

De wekker ging vroeg en het hotel had rekening gehouden met een extra vroeg ontbijt voor atleten. En dat waren er nogal wat: de hele ontbijtzaal zat al aardig vol. Ik heb gewoon mijn ding gedaan, een fijne tafel uitgezocht en wilde op tijd naar het stadion van Duisburg. Vorig jaar kwam ik daar om 6 uur ’s ochtends aan en was ik een van de eersten. Nu was ik wat later en inderdaad, het was al flink druk. Dus zoeken naar een parkeerplek, die ik overigens snel wist te vinden. Alleen iets verder lopen.
​
Omdat ik mijn tijdritwielen erin had gestoken moest ik twee pompen meenemen. Eentje voor mijn voorwiel en eentje voor mijn achterwiel, waar een speciale adapter op zit voor het discwiel. Twee aardige Duitsers naast mij hielpen me en ik wilde nog even een laatste foto maken van mijn fiets nu deze klaar was. Vervolgens komt er een Duitser langs die vraagt of hij mijn pomp even mag lenen. Ik maak de foto, hij is er vandoor met de pomp en als ik omkijk zie ik hem niet meer. Inmiddels begint de tijd te dringen voor de start. Het is dan wel een rolling start, maar gezien mijn zwemcapaciteiten wil ik toch wel in het vak 30-35 minuten starten. Ik loop me dus een ongeluk te zoeken naar de pomp, maar ik zie noch de vent die hem meenam, noch de pomp. Paniek.

                                                   De fiets is klaar, de banden hard, maar de pomp is weg

Wat te doen? Als ik de andere pomp (die ik in mijn handen houdt) nu naar de auto breng en me klaar maak voor de start weet ik op 100% zeker dat ik mijn pomp niet meer terug zie. Ik besluit nog één poging te wagen. En ga alle fietsen langs waar ik een pomp zie staan. Met ruim 2000 deelnemers best een hele uitdaging. Ik geloof er eigenlijk ook niet meer in, maar uiteindelijk, na bijna een uur zoeken, zie ik mijn pomp. Ik moet uitleggen aan de gebruiker dat hij van mij is, hij was in de veronderstelling dat hij van de organisatie was. Dus de pomp was flink gehoereerd tijdens mijn afwezigheid. Helemaal gelukkig pak in mijn pomp en en breng beide pompen terug naar de auto. Inmiddels is het 07:30 en zijn de eerste deelnemers gestart.

                                              Ruim drie kwartier later dan gepland begin ik aan mijn Ironman 70.3

Eenmaal klaar voor de start begeef ik me ook in de startvakken. Tussen de aanwezigen begeef ik me zover mogelijk naar voren, want ik sta inmiddels tussen zwemmers die langzamer dan 45 minuten zwemmen. Als ik dan om 08:35 de oever van de Regattabahn heb bereikt mag ik ook eindelijk starten. Een uur na de eerste starters. Ik duik het water in en ben weg.
​
Leuk is dat er dan mensen proberen mee te gaan, maar het voelt best leuk om op het zwemonderdeel eens een maatje te groot te zijn voor de concurrentie, haha. Ik zwem vlot door en ik heb de indruk dat het rapper gaat dan een week eerder in de Maarsseveense Plassen. Niet verwonderlijk, ik hoef die boei ook niet mee te zeulen. Maar het motiveert wel dat ik telkens veel zwemmers inhaal. Voor ik het weet ben ik al bij de laatste boei en mag weer terug. Ik blijf goed navigeren en mag dan het laatste stuk nog even onder een bruggetje door, richting de swim exit. Na 1937 meter bereik ik de kant in 33’53”. 1’44” per 100 gezwommen. Yes, dat begint er weer op te lijken!

09:09 T1

Omdat ik zo laat ben gestart zijn de meeste fietsen al weg. Het wordt met recht een inhaalrace. Het voordeel is dat ik mijn fiets heel snel spot en met 3’44” ben ik dan ook vrij rap door de wisselzone. Ik verlies wel wat tijd met het uittrekken van het wetsuit, die wat tegenspartelt. Wetsuit en zwembril in de tas, fietshelm op en gaan met die banaan.

09:12 Bike

Eenmaal op het fietsparcours ga ik meteen vol gas. Ik heb zin om een superrace neer te zetten, helemaal na de bevredigende zwemtijd. Na een klein aanloopstuk kom ik dan op de lus die we twee keer gaan fietsen. En omdat ik zo laat gestart ben, kom ik tussen allemaal toppers die net aan hun tweede ronde beginnen. Ieder nadeel heeft een voordeel.

                    Eerste ronde, het tempo zit er goed in tussen snelle jongens die aan hun tweede ronde zijn begonnen

​Op legale draft afstand van 12 meter probeer ik dan te kijken welke atleten me te hard gaan, en welke voor mij te volgen zijn. Zo kom ik in die eerste ronde in de buurt van een Spanjaard te fietsen, die ik op de stukken waar het licht omhoog gaat (viaducten, verder is het parcours nagenoeg vlak) achter me laat. Op de vlakke stukken komt hij me dan telkens weer voorbij.

                                                                  Eerste ronde over de Brücke der Solidarität

​Die eerste ronde gaat dan erg lekker en voor ik het weet ben ik weer terug in het oude gedeelte van Duisburg. Het eerste rondje rijd ik dan met een gemiddelde snelheid van 38.3 km/h en het keerpunt is bereikt na 1h10’26”. Alles klopt weer na de aanpassing van mijn fietspositie in Rheine: ik krijg de pedalen weer makkelijk rond, de snelheid en de kracht zijn terug en hetzelfde geldt voor mijn zelfvertrouwen.

                                     En weer terug richting Duisburg met nog oog voor de camera: thumbs up!

​De tweede ronde heb ik alleen niet meer het voordeel van de snelle gangmakers in mijn buurt en moet ik vooral zelf gas blijven geven. De wind is ook wat aangetrokken en staat met name op de terugweg wat ongunstiger. Ik besluit in die ronde vooral te genieten van de fraaie omgeving, de Brücke der Solidarität en iets druk van de benen te halen. Ik wil voor de verandering weer eens een goede run neerzetten.

                                         Ook in de tweede ronde lekker ontspannen blijven fietsen, weer de brug over

​Op de terugweg blijkt dat ik dan inderdaad wel wat tijd heb ingeleverd in de tweede ronde, maar met 1h13 valt de schade te overzien. Nog steeds prima en zo’n 37 km/h gemiddeld. In de straten van Duisburg gebeurt er dan vlak voor me nog wel een naar ongeval, als een vrouwelijke triatlete iets naar links zwenkt en een put raakt. Volgens mij verliest ze daarna de macht over het stuur en maakt een volledige salto, het voorwiel zakte echt vol weg. Lastige beslissing op dat moment, moet je stoppen? Ik was niet de enige, dus ik wilde graag mijn goede race afmaken. Maar achteraf... wellicht dat ik een volgende keer anders handel. Het fietsen gaat in 2h24’36”, wat een gemiddelde van 37.2 km/h oplevert.

                             Geconcentreerd op het laatste stuk, niet veel later zal ik een vrouw voor mij akelig zien vallen

11:37 T2

Mijn wissels zijn altijd wel solide. Voetjes uit de schoenen, afstappen, op de blote voeten met de schoenen aan de pedalen de wisselzone door, snel de fiets wegzetten, helm af, petje op, sokken aan, schoenen aan en gaan. Ik ben benieuwd hoe het gaat op mijn nieuwe Asics Magic Speed! En de sokken heb ik nu iets meer tijd voor genomen dan vorig jaar: toen was ik te gehaast en had ik na 14 kilometer en dikke blaar onder mijn voet. Na 3’17” zit ik op het loopparcours.

11:40 Run

Sinds enige tijd train ik weer mee bij LAAC. Die trainingen heb ik echt gemist. Ik liep wel, maar het was meer onderhouden van het looponderdeel dan dat ik nog progressie boekte. Ik weet ook niet of je dat nog mag verwachten op 51-jarige leeftijd, maar het verval werd wel erg groot. Onnodig groot zelfs vond ik. Dus ben ik bij de LAAC trainingen op de dinsdag weer aan mijn tempohardheid gaan werken.

                                     Eerste ronde, het tempo zit er goed in. Eindelijk weer HARDlopen!​

Ik weet meteen een goede pace te pakken. En waar ik een jaar eerder ruzie kreeg met mijn hartslagband die afzakte en ik moest stoppen om hem weer vast te maken, heb ik dat probleem hier simpel opgelost: gewoon niet omdoen dat ding. Zoals al het hele seizoen trouwens. Ik ken mijn eigen lichaam prima en weet precies wat ik wel en niet kan. Wat ik wel kan: weer een goed tempo lopen. De eerste ronde weet ik een strak tempo van onder de 4’30” per kilometer te handhaven en dat loopt erg makkelijk op de Asics Magic Speed.

                     Het bruggetje. In de eerste ronde nog niet zo'n uitdaging, maar elke ronde wordt hij gevoelsmatig steiler

​In de tweede ronde gaat het ook nog prima. Het grindpad wordt wel wat vervelender, je voelt dat je toch net iets minder reactief kunt lopen dan op asfalt. Maar omdat ik nog steeds redelijk in de staart van het veld zit (de meeste echt sterke atleten zijn bijna allemaal al gefinisht na mijn eerste ronde) krijgt mijn vertrouwen een boost. Ik blijf lekker veel atleten inhalen. En de kilometertijden lopen ook niet dramatisch op. Wel boven de 4’30” per kilometer inmiddels, maar ik weet keurig te consolideren op 4’35”.

                                                      Tweede ronde, ik weet het tempo goed strak te houden

​Het rondje om de Regattabahn lijkt dan wel wat langer te worden dan de eerste ronde. En daarbij is het warm. Goed drinken dus. Er volgt dan nog een lastig stuk terug, waar de zon vol op je schijnt. Hier kreeg ik het vorig jaar moeilijk, nu trek ik door. Na 15 kilometer passeer ik in 1h08. Niet veel later passeer ik iemand met een TV Argo pakje. Ik groet hem even en het blijkt Heinz Kulpe te zijn. Net als ik afkomstig uit Aadorp. Hoe klein kan het wereldje zijn. We wensen elkaar succes en ik ga weer door. Het tempo is er dan echter wel een beetje uit.

                                 In de laatste ronde blijf ik met een smile lopen, ook al wordt het pittig (foto: Toon Dierckx)

​De kilometertijden rond de Regattabahn gaan dan even richting de 5 minuten. Toch wel een beetje de ondergrens wat mij betreft. Ik bijt even door en denk aan de finish die steeds dichterbij komt. En als ik dan het vervelende stuk in de volle zon voorbij ben en het bruggetje over loop ik weer terug in de schaduw. De laatste twee kilometer weet ik dan het tempo nog eens op te schroeven naar 4’35” per kilometer. Dan komt het MSV Duisburg stadion in zicht. Ik mag finishen!

                                   Laatste honderden meters nog even alles uit de kast voor een mooie eindtijd

​De laatste honderden meters gooi ik er nog even een flink tempo op, vanaf de laatste waterpost. Je weet nooit waar het goed voor is, maar vooral: ik heb het gevoel dat ik nog over heb. En wil met een voldaan gevoel over die finish. Ik knal de achterblijvers voorbij en loop de laatste 300 meter nog in een tempo van 4’14”. De run bleek uiteindelijk 22 kilometer te zijn en na 1h40’40” sta ik dan eindelijk met die felbegeerde medaille om mijn nek. Wir haben es wieder geschaft! Met de eindtijd van 4h46’08” ben ik dik tevreden, zeker gezien de ellende waar de dag mee begon. En de tijden die ik voor de zomervakantie wist neer te zetten. Dit begint er weer op te lijken. Op naar Almere!

MAARSSEVEEN – Vorig jaar nam ik deel aan de zwemtocht in de Maarsseveense Plassen, georganiseerd door ZwemAnalyse. Een hartstikke leuk evenement, top georganiseerd en met ook nog eens schitterende weersomstandigheden. Wat zich uitstekend leende voor een leuk dagje uit met het gezin. En wat denk je? Dit jaar waren de voorspellingen weer zeer gunstig. Dus wederom een leuk dagje uit gepland, waarbij papa eerst vier kilometer mocht zwemmen.

Met een start om kwart over negen betekent dat uiteraard wel vroeg opstaan. En dat op een zaterdag. Maar ook de kinderen hadden er zin in en zaten zonder morren op tijd aan de ontbijttafel. Om half acht in de auto richting Utrecht en iets voor negenen waren we bij de Maarsseveense Plassen. Aanmelden, omkleden, wetsuit aan en zwemmen maar!

                                         Ga jij maar lekker zwemmen papa, wij gaan spelen op het strand!

​Je mocht trouwens zelf weten hoe laat je wilde starten, dus echt haasten hoefde nou ook weer niet. We hadden uiteraard wat leuks voor daarna geregeld voor de kinderen: vorig jaar was dat een bezoek aan de Dinofabriek, deze keer hadden we het Spoorwegmuseum geboekt. Met op de terugweg nog een bezoekje aan de Vuelta, die een dag eerder in Utrecht was gestart met een proloog.

​Om ongeveer kwart voor tien duik ik de Maarsseveense Plassen in. Geleerd van vorig jaar: ik laat eerst de rits van mijn Zone3 Vanquish wetsuit controleren, want vorig jaar had ik die blijkbaar maar half dichtgeritst. Dat leverde toen een teleurstellende tijd op. Deze keer liet ik dus niets aan het toeval over. En omdat ik wat later startte waren er al flink wat zwemmers onderweg, zodat ik wat mikpunten had.

                                                                Klaar voor de start, vier kilometertjes zwemmen

​Het tempo zit er lekker in en ik haal aardig wat zwemmers in. Voor mijn gevoel zwem ik echt lekker stevig door en ben redelijk vlot achterin de Plas. Daar twee boeien ronden en dan weer terug. Daar heb ik wat moeite met navigeren en moet ik het tempo iets terug laten zakken. Maar als ik eenmaal voorbij de glijbanen en de haven ben gooi ik er nog eens een tempoversnelling tegenaan. Zeker als iemand mij nog weer probeert in te halen. 

                                                              Meteen het tempo er goed in en lekker doorzwemmen

​Het laatste stukje gaat dan nog even flink op tempo en zo finish ik uiteindelijk zes minuten sneller dan vorig jaar, in 1h14. Dat betekent 1’51” per 100, met een verplichte zwemboei als anker op sleeptouw. Iets over de helft was mijn Polar uitgevallen, toen ik nog op 1’49” per 100 zwom. Dus voor een 1900 meter in een halve triathlon geeft dat wel vertrouwen met het oog op de wedstrijden in Duisburg en Almere: de tijden dit jaar moeten weer een stuk rapper kunnen dan de eerder gezwommen 41 minuten in Šamorín en de 36-hoog in Hoorn.

Daarna was het tijd voor een leuk middagje in het Spoorwegmuseum, en als afsluiter parkeerden we de auto bij Austerlitz in de buurt om de Vuelta te zien. Na de reclamekaravaan en het spektakel in de Tour twee jaar op rij was dat een fikse teleurstelling voor de kinderen: geen shirtjes, petjes of weet ik wat, maar hooguit de lokale autodealer die meereed en daarachter een voortrazend peloton.

RHEINE – Na een welverdiende vakantie was het tijd voor het slotakkoord van het triathlonseizoen. In mijn inmiddels vertrouwde omgeving van Daumazan maakte ik drie weken lang veel trainingskilometers, zowel zwemmend, als fietsend als lopend. Vooral met het oog op de laatste twee halve triathlons die gepland staan (Ironman 70.3 Duisburg en Challenge Almere), maar op de OD was het tijd voor een fitheidstest. En die slaagde glansrijk: winst in mijn categorie M50 en top-10 overall in een prima tijd van 2u10’52”.

Eerder dit seizoen was ik toch wel een beetje geschrokken van mijn fysieke staat. Te zwaar, te lomp en vooral het lopen leek helemaal nergens meer op. Wist ik voorheen een kwart of OD nog wel in 41-42 minuten af te sluiten, nu lukte het me niet meer om onder de 47-48 minuten te lopen. Werk aan de winkel dus. Ook het zwemmen was wisselend qua succes, het enige dat redelijk op orde bleef was het fietsen (al was ook dat onderdeel op de UT niet je-van-het).

In Frankrijk voelde ik de fitheid zienderogen groeien. Ik liep zelfs weer vier kilometer aaneen op een tempo van ongeveer 3’50” per kilometer (bergaf, dat dan weer wel). Maar in ieder geval aanwijzingen dat ik het nog wel kon. Want daar begon ik een beetje aan te twijfelen. Inmiddels 51, dus echt sneller zal ik niet meer worden. Maar ik wilde vooral de vrije val van mijn looptijden een beetje afremmen.

                          Lekker kunnen trainen op ons vakantie adres in Frankrijk, superfit de tweede triathlonronde in!

Op tijd toog ik naar Rheine om mij klaar te maken voor de race. Er waren ook wat 2e en 3e Bundesliga wedstrijden, dus het was flink druk in Rheine. Eerder die ochtend had ik nog wat aan de zitpositie van mijn tijdritfiets zitten sleutelen. Zadel iets hoger en iets naar achteren gezet. Kijken of dat zoden aan de dijk zou zetten.

Om tien over twee mogen we met de OD van start. Het water is warmer dan 21ºC, dus een non-wetsuit swim. Het zwemmen in Frankrijk ging gewoon best goed, dus ik heb er wel vertrouwen in. Daarom ga ik op de eerste startrij liggen, hopend dat ik daarmee goed weg kom. En inderdaad. Al snel zwem ik los en heb geen last van mensen in mijn buurt.

                                                                                         En weg zijn we!

Richting het keerpunt gaat het zelfs heel erg lekker, er zwemmen dan een andere zwemmer en een dame vlak bij me. Maar na dat keerpunt raak ik de benen kwijt en moet dan solo iets meer werk verzetten. De twee komen uiteindelijk een half minuutje voor me het water uit, maar met 25’48” ben ik super tevreden. 1’45” per 100 meter in een non-wetsuit swim, helemaal top!

Door naar de wisselzone, die zo’n 400 meter verderop ligt. Uiteindelijk passeer ik de timing mat na 27’30”, dat is inclusief de eerste wissel. Ik zit op het fietsparcours en voel meteen dat de benen super zijn. Al meteen als ik over het viaduct ben gaat de teller over de 40 kilometer per uur en komt daar ook niet meer weg. Ook op het stuk terug richting Rheine, met wind tegen, weet ik power te leveren.
​
In de derde ronde zitten dan ook wat snellere mannen uit de Seniorenliga op het parcours. Dat motiveert om het tempo nog wat op te schroeven. Wat ik niet wist is dat ik na het zwemmen al 13e overall lag en me al snel naar de 8e plek had gefietst. Uiteindelijk gaan de vier rondjes van tien kilometer in 56’00” precies en ben ik na 56’40” weer over de timingmat in de wisselzone.

​Een week na de zware race in Hoorn dus. Onnodig te vermelden dat ik hier nog niet van hersteld was. Die week ook niet tot nauwelijks getraind. Op woensdag 29 juni was Fynn jarig en werd 11, een dag later heb ik ’s ochtends om 9 uur maar een rondje op de fiets gemaakt en een uurtje de benen losgefietst. Maar verder was de inspanning die week minimaal.


Over naar zaterdag, de dag van de wedstrijd. Het NK zou om 12u45 van start gaan. Ik wilde er minimaal een uur van tevoren zijn, dus 11u45. Verder had ik het plan opgevat om er een mooie combitraining van te maken, dus op de fiets heen en terug. Checken of ik alles in had gepakt, maar zoals gebruikelijk op zo’n zaterdagochtend liep alles weer uit. Dus ik stapte uiteindelijk pas om 11 uur op de fiets. En met veertig kilometer naar Hardenberg is het niet moeilijk om uit te rekenen dat ik 11u45 niet ging halen. En 12 uur ook niet. Dat werd dus krap.

Bij het aanmelden kom ik er tot overmaat van ramp achter dat ik mijn startnummerband niet bij me heb. Overal aan gedacht, behalve de startnummerband... Inmiddels is het 12u30 en check ik de fiets in, richt mijn wisselzone in en begeef me naar de briefing. Links en rechts nog even vragen of iemand een reservestartnummerband heeft maar tevergeefs. Dan maar zonder startnummer de race doen.

                                            Klaar voor het NK OD met alle Age Group mannen. 1500 meter zwemmen

​Het NK Agegroupers voor mannen gaat dan om 12u45 van start. Dus alle categorieën. Het water is warmer dan 21ºC, wat betekent dat er zonder wetsuit gezwommen wordt. Ik ben niet de snelste zwemmer in dit veld, dus bij het startschot wacht ik even twee tellen tot de eersten weg zijn om zelf niet overzwommen te worden. Een goede tactiek en ik ben goed weg. Het gaat ook lekker, ik zit goed in mijn ritme en heb iemand gevonden die ongeveer hetzelfde tempo zwemt.

                                                     De eerste ronde, het veld is al aardig uit elkaar getrokken

​Na de eerste ronde raak ik dan wat uit koers; in plaats van in een rechte lijn te zwemmen kom ik bijna in aanvaring met een aangemeerde boot. Ik richt het vizier weer op de boei in de verte en kom weer terug op koers. Het tweede rondje weet ik dan nog aardig door te zwemmen op een tempo van 1’45” per 100, in het derde rondje is het tempo er wel redelijk uit helaas. Na 28’39” verlaat ik het water. Ik had toch op zeker twee minuten sneller gerekend, maar goed.

                                                            Boeitje ronden op de rug en weer door in borstcrawl

​Wisselen en de fiets op. In de ochtend had ik alleen een bak yoghurt gehad en met de rit richting Hardenberg had ik er al veertig kilometer op zitten. In de eerste twee van vier rondes probeer ik de wat mindere zwemprestatie dan nog goed te maken en weet een keurig gemiddelde van boven de veertig per uur op de klok te krijgen.

                                         Zo hard mogelijk proberen te trappen, maar de echte power ontbreekt

​Vanaf de derde ronde verdwijnt de kracht in de benen echter en wordt het werken. Niet dat ik door de ondergrens zak, maar de combinatie van de halve in Hoorn een week eerder, geen trainingskilometers gedurende de week en de waardeloze voorbereiding doet zich wreken. Het tempo zakt in naar 36-37 per uur. Het lukt me ook niet om nog meer power te leveren, ik probeer het energieverbruik maar zo optimaal mogelijk te houden; er moet ook nog tien kilometer gelopen worden. Daarmee lever ik de derde en de vierde ronde een halve minuut per ronde in ten opzichte van de eerste twee ronden.

                                         Proberen om het tempo zo hoog mogelijk te houden, maar het doet pijn

​Fietsend zet ik hier echt wel een van mijn minste tijden ooit neer. Ik heb op ditzelfde parcours in 2018 nog 1h05’39” neergezet, nu kom ik tot 1h05’57”, slechts 37.6 gemiddeld over ruim 41 kilometer. Vorige week fietste ik datzelfde tempo over negentig kilometer. Maar ja, ik heb mezelf ingeschreven voor deze race, dus zal ik hem afmaken ook.

                               Het plaatje met het trisuit van ProLab Systems en de bijpassende helm maken veel goed

​Het lopen dan. Nadat ik bij het fietsen een beetje tegen mijn fysieke limiet aan zat gaat dat aanvankelijk verrassend makkelijk. De eerste kilometers ben ik ook verbaasd dat ik moeiteloos tijden van rond de 4’25” per kilometer klok. De eerste volle ronde van 5 kilometer kom ik door na 22’41”, dus net boven de 4’30” per kilometer.

                            Eerste ronde lopen, nog een goed tempo en de hoop nog wat plekjes te kunnen opschuiven

​Maar net als bij het fietsen zit het venijn ook hier in het tweede gedeelte. Het is warm, ik verlies veel vocht en mineralen en de vermoeidheid doet zich gelden. Het tempo van 4’30” wordt 4’40” en loopt langzaam op richting de 5 minuten per kilometer. En ik kan er niets aan doen, de benen willen gewoon niet meer. Had ik in de eerste ronde nog mooi een paar mikpunten van de open race op de kwart, deze zijn inmiddels bijna allemaal gefinisht. Zo loop ik achter op het loopparcours moederziel alleen en kan me nauwelijks nog motiveren.

              Tweede ronde, helemaal leeg en sponzen aanpakken om het lichaam te koelen, het is warm (foto: Jan Wullink)

​Het laatste stuk probeer ik dan nog weer iets te versnellen, maar echt power zit er niet meer op. De laatste kilometer weet ik er nog een 4’49” uit te persen om te voorkomen dat ik van achteruit nog weer wordt ingehaald. Looptijd: 48’39” over 10.4 kilometer. 

       Moederziel alleen op het parcours, niemand voor me, niemand achter me en nog drie kilometer te gaan (foto: Jan Wullink)

​Daarmee finish ik in een eindtijd van 2h27’26” op deze OD, ruim tien minuten van het NK podium. Echt fit was ik wellicht in de buurt gekomen, maar in de huidige conditie was deze vijfde plek bij de M50 echt wel het maximaal haalbare. Een gevolg van de keuzes die ik maak. Daarna mag ik nog weer veertig kilometer naar huis fietsen, dus de lijdensweg duurt nog even voort; op die terugweg is de energie echt helemaal weg en krijg het gemiddelde nauwelijks nog boven de 25 per uur. Tijd voor vakantie.

HOORN – Zes halve triathlons stonden er dit seizoen op het programma. In mei was de eerste, The Championship in Šamorín, Slowakije. De tweede stond gepland op 11 juni, wederom een Challenge wedstrijd. Ik zou mijn debuut gaan maken in Geraardsbergen, België, maar ik had teveel last van een rugblessure. Plus Jinthe had zich dat weekend gekwalificeerd voor de Overijsselse Miniorenkampioenschappen, wat ik belangrijker vond om bij te zijn. Dus door naar de volgende: wederom een nieuwe race, de Ironman 70.3 Westfriesland. En wat een gave race is dat! Nog steeds niet superfit, maar ronduit tevreden met een eindtijd van 5h00’39”.

Vrijdag 24 juni

Ik had me in 2019 al ingeschreven voor deze race. De wedstrijd in Maastricht trok me niet zo, maar deze Ironman in Nederland leek me juist heel tof. Mooie omgeving, niet te ver weg en een leuke gelegenheid voor een weekendje weg met het gezin. En toen kwam dus corona... 2020 afgelast. 2021 werd in juni uitgesteld, werd uiteindelijk september. Toen deed ik al mee met het WK long distance in Almere, en om dan twee weken later een halve te doen zag ik niet zitten. Dus opnieuw op de uitstelknop gedrukt: 2022 moest het dan echt gaan gebeuren.

​De auto was begin van de middag ingepakt en zo vertrokken we met de blauwe tank naar een mooi vakantiepark vlak bij Hoorn. Ook het verblijf op dat park had ik al twee keer moeten omboeken. Maar een toplocatie, op slechts een steenworp afstand van Hoorn en erg fijn ingerichte huisjes. Ook nog een zwembad erbij voor de kinderen, wat willen we nog meer.

                                                                     Gearriveerd bij ons thuis voor drie daagjes!

​Na aankomst de koffers uitgepakt en weer de auto in, gelijk maar even Hoorn verkennen. En de startspulletjes ophalen, wat kon tot 20:30. Hoorn is echt schitterend. Net als in Šamorín waan je je terug in de Middeleeuwen. Wat een prachtig decor voor een Ironman race. Niet alleen daarvoor trouwens, gewoon een schitterend mooie plek om een weekend te verblijven. Vanaf de parkeerplaats is het wel een stukje lopen naar de start-finish locatie, maar met zo’n omgeving is dat echt geen straf.

​Daarna hebben we nog even boodschappen gedaan om ’s avonds een heerlijk maaltje te kunnen koken. Ik ga altijd het best op rijst en seafood, dus dat is wat chef Erik kokkerelde. Rijst met kip kerrie en gamba’s. Daarna genoten van een prachtige zonsondergang in onze tijdelijke achtertuin.

Zaterdag 25 juni

Pre-race day. De planning stond aardig strak. Ik wilde graag een laatste training afwerken en daarna door naar de Bike check-in, die van 14:00-19:00 gepland stond. Maar ik wilde dat zo vroeg mogelijk doen, om daarna met Janneke en de kinderen nog wat te kunnen shoppen in Hoorn. Na het ontbijt stapte ik om ongeveer om 11:00 op de fiets voor een tochtje van drie kwartier, terwijl de kinderen gaan vissen. Ik had een route van iets meer dan 25 kilometer bedacht en in mijn hoofd geprent. Het lukte me om zonder al te veel moeite de weg te vinden. Daarna een kwartiertje loslopen op 4:57/km, drie kilometer. Ik voelde me er klaar voor!

​Na de lunch reden we weer naar Hoorn. Ik om de fiets in te checken, Janneke ging met de kinderen de winkels in en vermaakten zich ook wel. Bij de bike check-in deed ik snel mijn ding, maar zag wel dat de fietsen allemaal wel heel dicht op elkaar hingen. De looprichtingen bekeken en ineens ontwaarde ik mijn trainingsmaatjes van WS Twente, Han en Renate. In 2014 samen begonnen in de techniekgroep en nu gezamenlijk aan de start in Hoorn, hoe geweldig is dat!

      WS Twente zwembuddies sinds 2014: Renate, Han en ik. Renate en Han doen inmiddels samen ook fanatiek aan triathlon!

Na even bijgekletst te hebben en weer richting centrum van Hoorn te hebben gewandeld zoek ik Janneke en de kinderen weer op. Terug naar het vakantiepark, avondeten en op tijd onder de wol. De volgende ochtend gaat de wekker op tijd, want de wisselzone opent al om 05:00 en sluit om 06:30.

Zondag 26 juni: Race Day.

​Als ik weer terug ben is iedereen al klaar en staan de eerste atleten al in de startvakken gereed om te starten. Ik heb mijn kloffie nog aan en moet me dus nog klaarmaken, wetsuit aan... Maar aangezien ik toch geen al te hoge verwachtingen heb (trainingsachterstand, Geraardsbergen moeten annuleren vanwege een rugblessure) start ik wel wat later en begeef me dan in het startvak met zwemtijd 35-40 minuten, waar nog net de laatsten aan de kant staan.

                   Iedereen klaar voor de start, mooi moment om eens vast te leggen terwijl ik nog in mijn casual kloffie sta

07:17 Swim

Iets na kwart over zeven mag ik dan het water in. Ik heb ervoor gekozen om twee badmutsen op te doen, want het IJsselmeer is nog best koud zo eind juni. En waar het vrijdagavond bij aankomst een spiegelglad oppervlak was, is de wind nu behoorlijk. Zeker buitengaats beginnen de golven aardig op te klotsen.

                                                                 Daar gaat 'ie dan, ik mag te water!

​Het eerste stuk tot de sluis zwem ik best lekker en haal al wat mensen in die voor mij zijn gestart. Het is een rolling start, dus geen last van drukte om je heen. Maar eenmaal buiten de sluis in echt open water is het een ander verhaal. Het is lastig navigeren, maar gelukkig beschik ik wel weer over een goede zwembril. Na de twee geknapte bandjes in Slowakije kreeg ik van Zone3 geheel kostenloos twee nieuwe brilletjes opgestuurd, top! Dus ik zwem nu met de Venator-X en dat gaat op zich prima.

                                      Eenmaal buitengaats in de woeste baren, duizend bommen en granaten!

​Het probleem zijn echter de hoge golven. Echt tegenop boksen soms en ik kom zelfs in aanvaring met een zwemmer voor mij die ik inhaal. Die vervolgens geïrriteerd mij een duw geeft, maar er was absoluut geen sprake van opzet. Ik snap het op zich wel, ik heb het andersom ook wel eens meegemaakt. Ik verontschuldig mij en zwem weer door. Goed navigerend op de boeien en dan weer terug, richting de wisselzone. Omdat ik op links adem wordt het nu nog lastiger om het zeewater niet vol in mijn mik te krijgen.

                           Meest uitdagende open water swim tot nu toe, het water lijkt vlakker dan het werkelijk aanvoelde

Na 36’42” sta ik weer op de kant, niet eens zo beroerd gezien de omstandigheden, en na 37’13” ren ik over de timing mat. Dat is in ieder geval al vier minuten winst ten opzichte van de wedstrijd in Šamorín, vijf weken eerder. Al heeft al dat gedein in het water mijn maag geen goed gedaan: die leeg ik iets verderop in de bosjes.

                                               Na 36'42" op de kant, en een beetje misselijk van al dat gegolf....

07:54 T1

Na het perfectioneren van mijn pizzaskills in de bosjes ren ik naar de tasjes, trek de wetsuit uit, alles erin, fietshelm op en richting fiets. Eerder die ochtend bleken er twee atleten niet te zijn komen opdagen naast mij, dus was er ineens meer ruimte aan het rek. Netjes aan de official gevraagd of ik mijn fiets op een andere plek mocht hangen en dat bleek geen probleem. Na iets meer dan vier minuten (4’20”) ben ik dan de wisselzone uit en mag het fietsparcours op.

07:58 Bike

Ik maak me op voor een schitterend stukje fietsen. Ik weet dat ik te weinig kilometers in de benen heb en dat ik nog steeds last heb van mijn onderrug. Het advies van coach Evert Scheltinga voor deze wedstrijd was dan ook maar een ding: genieten! En dat ben ik van plan. Rijden op reserve en genieten van de prachtige omgeving.

                                                    Fietsend door de schitterende polders van Westfriesland

Zo wordt het een redelijk mindful ritje, maar het competitieve gaat er natuurlijk nooit helemaal uit. In Hoorn word ik trouwens al door een onoplettende verkeersregelaar verkeerd gestuurd, waardoor ik een woonwijk inrijd in plaats van Hoorn uit. Gelukkig heb ik het snel in de gaten, dit kan niet kloppen. Kost hooguit een half minuutje, en doorrrrrr.... Ondanks dat ik op reserve rijd weet ik toch best veel rijders voor me in te halen, goed voor de moraal.
​
Na een uur fietsen heb ik 37,5 kilometer afgelegd en kom ik aan in Medemblik. Ook al zo’n mooi plekje en ik kijk mijn ogen uit als ik langs een fraai kasteel kom. Hier zouden ze nou een fotograaf moeten posteren denk ik nog. En wat denk je? Flits!

                                             Passage langs Kasteel Radboud in Medemblik. Adembenemend.

​De westenwind staat inmiddels in de rug, richting Enkhuizen. Het tempo gaat dan ook omhoog. Het volgende half uur leg ik exact twintig kilometer af, dus 40 km/h gemiddeld. Maar we moeten ook nog weer terug. Er volgt een lusje heen en weer richting Enkhuizen, dan Enkhuizen door en ten slotte over de dijk met volle bak wind tegen terug naar Hoorn. Hier worden de mannen van de jongens onderscheiden. Je ziet een aantal “atleten” proberen steun bij elkaar zoeken door in groepjes te gaan fietsen. Niets leuker dan die solo in te halen. Die rug ben ik dan al vergeten, voor mij is het toch een soort erezaak om dat soort valsspelers op hun plek te zetten.

                            Solo 26 kilometer tegen de wind inbeuken met het vizier gericht op stayerende voorgangers

​Het stuk vanaf waar we de dijk weer opgaan, voor Enkhuizen, tot de finish is dus continu wind tegen, zesentwintig kilometer lang. Maar zolang ik mensen blijf inhalen motiveert het eigenlijk wel en ik verras mezelf met hoe sterk ik eigenlijk nog ben. Over dat stuk doe ik dan uiteindelijk iets meer dan 45 minuten, exact 34 km/h. Daarmee komt het totale fietsrondje op 2h26’38”, oftewel 36.8 gemiddeld. Erg tevreden mee!

                                                                   En bijna weer terug bij de wisselzone

10:24 T2

Wel had ik dan al een hele tijd de neiging om te moeten plassen, dus zodra ik de fiets heb weggehangen, mijn helm in de tas heb gedaan en mijn loopschoenen, petje en zonnebril op heb ren ik eerst naar de sanitaire stop. Kost even wat tijd, maar ik wil met een goed gevoel aan het lopen beginnen. Na 4’12” ben ik dan op het loopparcours en kan de halve marathon beginnen.

10:28 Run

Met een beetje goede wil ben ik nog voor het middaguur over, houd ik me voor. Maar uiteraard weet ik wel beter. Het is geen heel simpel loopparcours en de straten in Hoorn zijn deels kinderkopjes, wat het lopen nou niet echt heel comfortabel maakt. Wel is het een genot om door deze mooie straten te mogen rennen. Het volle terras in het centrum, langs de Hoofdtoren, het rondje over Venidse. De eerste ronde voel ik me ook prima en weet een prima tempo van 4’40”-4’50” per kilometer vast te houden. Maar daarna is het tempo er eigenlijk wel uit.

                               Tijdens de eerste ronde gaat het looptempo nog best crescendo en lig ik goed in de race

​Vanaf ronde twee komen de kilometertijden niet meer onder de vijf minuten per kilometer. Lopen wordt worstelen. En waar de eerste ronde nog vlot leek te gaan lijkt het of de waterposten in de tweede ronde verder uit elkaar zijn gezet. Het ergste is het stuk over de dijk, met een lang rechttoe, rechtaan stuk wat heen en weer moet worden gelopen. Ik pak daar halverwege een gel, maar ook daar krijg ik geen energie meer van.

                                                   Rennend over de klinkertjes met de Hoofdtoren als decor

​En waar de tweede ronde al overleven was, wordt de derde loopronde echt op het tandvlees. Ik merk dat ik echt te weinig loopkilometers in de benen heb. De kilometers gaan tergend langzaam voorbij. Als ik dan de waterpost in het Julianapark voorbij loop en al dertig meter verder ben bedenk ik me. Ik moet blijven hydrateren, ook die laatste acht kilometer. Dus ik loop terug, pak water aan, drink het leeg en zet me dan weer in beweging. Had me dat aan de finish een sub-5 tijd opgeleverd als ik was doorgelopen? We zullen het nooit weten. Maar op dat moment voelde het als de beste beslissing.

                                 Het venijn is er na zeven kilometer wel uit, nog veertien kilometer in de overlevingsstand

​Nog een keer mag ik Hoorn door, langs alle iconische landmarks. Ondanks de pijn en het ongemak in mijn onderrug geniet ik gewoon. Echt wel een van de mooiste halve triathlons die ik heb mogen doen. Dan de laatste keer richting de binnenhaven en dan mag ik eindelijk de finishstraat in. Puf voor een eindsprint heb ik niet meer, het enige dat ik in de gaten houd is dat er niemand te dicht voor me zit en ook niet te dicht achter me. Ik wil alleen op de finishfoto.

                           De finishstraat bereikt, nog een bochtje om en dan eindelijk binnenlopen over de eindstreep

​Dat lukt: na iets meer dan vijf uur zit ook deze halve triathlon erop. Misschien nog wel minder fit dan een maand eerder in Slowakije, maar zowaar vier minuten sneller. Die heb ik dan met name aan het zwemmen te danken (met zwembril deze keer). De halve marathon was een ware beproeving en met 1h47’13” had ik daar echt wel op minimaal zeven minuten sneller gerekend. Maar blijkbaar is dit de huidige realiteit. Met een overall 210e plek en 20e plaats M50 is dit gewoon even waar ik sta op dit moment. Het belangrijkste was dat ik de opdracht van de coach perfect heb uitgevoerd: genoten!

                                Finish na 5h00'39". Gezien de omstandigheden en voorbereiding een prima resultaat

Na de race ben ik vrij vlot weer weg om nog even te genieten van ons mooie vakantiehuis. Verder nog even Hoorn in om nog wat laatste inkopen te doen. Met name Mick, die wilde het boek van de Gruffalo, waar hij vlak daarvoor een voorstelling van had gegeven op school. Daarna met de beentjes gestrekt in de zon werk ik een welverdiende salade weg en geniet nog even van het mooie uitzicht voordat we weer huiswaarts keren. Deze wil ik in de toekomst absoluut nog eens doen!

                                     De Donau uit, over de dijk en een flink stukje lopen richting de wisselzone

10:56 Bike
​
Dan maar vlammen op de fiets. Maar net als een dag eerder, bij het fietstestje langs de Donau, waait het flink. Het is eigenlijk een vrij simpel fietsparcours: heen en terug. Door de straten van Šamorín houd ik me dan nog een beetje in. Ik word al vrij snel ingehaald door twee atleten uit een wave die na ons is gestart, die een paar jaartjes jonger zijn. Maar al snel is het genieten. Dat ik hier mag zijn. En Slowakije is best mooi. We passeren een paar dorpjes, waaronder het al eerder genoemde Horny Bar. Enthousiast klappend publiek langs de kant. Mooi!